Albatros Wisdom is al 74 jaar – en toch legt ze nog een ei

Ook voor albatrossen zijn het donkere tijden. Driekwart van de 21 soorten wordt met uitsterven bedreigd. Maar op het eiland Midway in de Stille Oceaan zagen onderzoekers deze week een lichtpuntje. Een geringde albatros van ten minste 74 jaar oud legde er een ei, maakte de US Fish and Wildlife Service bekend.

De albatros heet Wisdom. Ze kreeg haar naam toen ze als ongeveer vijfjarige vogel werd geringd (#Z333). Haar leeftijd is opmerkelijk omdat albatrossen meestal niet ouder worden dan vijftig. Ook toen ze op haar zeventigste een kuiken kreeg, was dat wereldnieuws. De bioloog die haar in 1956 ringde toen ze net een ei had gelegd en haar 46 jaar later opnieuw zag, leeft inmiddels zelf niet meer.

Wisdom is een zogeheten laysanalbatros, die een zwarte vlek rond hun ogen hebben. Ze legde haar ei op Midway, dat bestaat uit twee eilanden ter hoogte van Hawaï. Er komen elk jaar zo’n 450.000 albatrossen om te paren. Tot 1993 was er een vliegveld van de Amerikaanse marine, nu is het een besloten natuurreservaat.

Het versgelegde ei is om meerdere redenen bijzonder. Doorgaans hebben albatrossen maar één partner tijdens hun leven. Maar toen Wisdom in 2021 na decennia haar partner verloor, bleef ze niet alleen. Samen met het nieuwe mannetje (leeftijd onbekend) broedt ze nu beurtelings het ei uit. Meestal duurt dat zo’n 65 dagen. Daarna zal het nog vijf maanden duren voordat het kuiken het nest verlaat. De US Fish and Wildlife Service zei eerder dat biologen denken dat Wisdom 30 tot 36 kuikens heeft grootgebracht in haar leven.

Trage reproductie

‘Beroepsvogelaar’ en podcastmaker Arjan Dwarshuis kreeg het nieuws van „ongeveer 25 kanten tegelijk” opgestuurd. Hij noemt het levensverhaal van Wisdom „prachtig” omdat ze zo veel jongen heeft gekregen. „Een albatros is pas vruchtbaar na een jaar of vijf, ze leggen één ei per keer en dat doen ze meestal niet elk jaar.” Deze „trage reproductie” maakt de soort kwetsbaar, zegt Dwarshuis.

Laysanalbatrossen zijn niet de grootste soort. Dat zijn de reuzenalbatrossen, die met uitgeslagen vleugels een breedte tot 3,5 meter kunnen hebben. De spanwijdte van een Laysan is desalniettemin nog altijd een indrukwekkende twee meter.

Hoewel hij het „zeker niet” rooskleuriger wil voorstellen dan het is, lijkt het iets beter te gaan met de aantallen van deze albatrossoort, zegt Dwarshuis. Albatrossen worden net als veel andere zeevogels vaak slachtoffer van visserij, als ze verstrikt raken in de netten. „Zo’n tien, vijftien jaar geleden bedacht iemand om gekleurde flappen te maken aan de vislijnen om de albatrossen af te schrikken. Natuurbescherming helpt”, concludeert hij.

Vogelbescherming Nederland noemt op haar website naast de schrikvlaggen ook andere „eenvoudige maatregelen” die kunnen voorkomen dat albatrossen voortijdig sterven. Zoals ’s nachts vissen, de lijnen sneller laten zinken, en aas onaantrekkelijk maken door het blauw te kleuren. Een ander probleem voor de albatrossen en andere zeevogels is minder makkelijk op te lossen: plasticvervuiling. In de documentaire Albatross uit 2018, die werd opgenomen op Midway, was te zien hoe volwassen albatrossen hun eigen maaginhoud vol plasticresten in de snavels van hun hongerige jong stortten.

Dwarshuis, sinds 2016 houder van het wereldrecord vogelspotten met 6.852 soorten in een jaar, zag drie maanden geleden zijn eerste Laysanalbatros voor de kust van San Diego. Eerder zag hij een reuzenalbatros bij Nieuw-Zeeland. Het is een „levensveranderende ervaring” om een albatros te zien vliegen, zegt Dwarshuis. „Ze hebben smalle, stijve vleugels en daarmee flapperen ze nauwelijks, zoals andere vogels.” In plaats daarvan maken ze handig gebruik van de luchtstroom die ontstaat door een rollende golf. Op de top van de luchtstroom laat de vogel zich met duizelingwekkende snelheid vallen. „Fantastisch om te zien.”