‘Als je met pensioen gaat, word je gelijk oud’

In Beeld

Het nieuwe oud Antonio van Helden (78) is een Italiaanse Nederlander. Hij runt in Rotterdam supermarkt/delicatessenzaak Little Italy. En werkt meer dan fulltime.

Auteurs
- Ingmar Vriesema
Gepubliceerd op 27 december 2024
Leestijd 4 minuten

Leeslijst

Zoom in

Foto Folkert Koelewijn

In 1981 begon ik met de winkel in Rotterdam, Little Italy, een Italiaanse supermarkt en delicatessenzaak met ook afhaal voor lunch en diner. Ik run de zaak nog steeds. Ik ben 78. We zijn dicht op zondag en maandag maar ik ben er alle dagen van de week. Als we dicht zijn, maak ik deeg of de lasagnes. Hoeveel uren per week zou ik werken? Zeventig, tachtig? Ik tel niet. Ik doe in feite wat ik leuk vind.

„Zaterdag is het drukst. Dan sta ik om vijf uur op en ga ik alvast in mijn eentje in de zaak aan de slag, start ik de oven op en pak ik het deeg en maak ik de broodjes van die dag. Ik vind het lekker, die uurtjes alleen. De rest komt als de deuren opengaan, op z’n drukst staan we met z’n negenen of tienen. Ik zet geen wekker, ik word gewoon om vijf uur wakker.

„Ja, fysiek wordt het een beetje minder hè? Ik ben wat sneller moe en loop wat langzamer en herstel wat langzamer. Vroeger tilde ik zakken meel van 50 kilo, dat zou me nu niet meer lukken. Zo aan het einde van het jaar bedenk ik of ik me nog goed genoeg voel en zo ja dan plak ik er weer een jaar aan vast.

„Als je met pensioen gaat, dan word je gelijk oud. Nou, dat zie ik om me heen, bij vrienden of kennissen. Dan lopen ze met een rollator en zitten ze naar buiten te staren. En dan gaan ze zaniken dat het bij de Dirk en de Albert Heijn 5 cent duurder is geworden want daar hebben ze dan de tijd voor, voor dat gezanik. En ze raken het contact met de jongelui kwijt. Een hoop ouderen weten niet hoe zo’n computer werkt en zo’n telefoon en dat komt gewoon omdat in zo’n opvang, zeg ik altijd maar, zo’n bejaardenhuis, zo’n aanleunwoning of weet ik veel hoe het heet, daar zit je altijd met hetzelfde groepje mensen.

In de winkel is het anders. Want je werkt met personeel van achttien tot veertig jaar. Ik zat te klooien met dat je op de telefoon van die dubbele dingen krijgt. Dat je wilt inloggen en dan tegelijk zo’n code krijgt opgestuurd. Die moest ik dan zoeken en dan schreef ik ’m op, maar als ik hem wilde invullen was-ie alweer verlopen. En dat vraag ik dan aan die jongelui, van hoe werkt dat?

„Het liefst werk ik door tot ik overlijd. Kijk, als je hoofd in de war gaat raken, dan moet je stoppen. Maar anders? Wat moet ik thuis doen dan? Met mijn vrouw in de tuin zitten zeker. Bloemetjes plukken.”