Veel over het Kamerlid Bente Becker (VVD) nagedacht deze week. Meer dan ik zou willen, en ook meer dan deze belichaming van westerse ijdelheid en gemakzucht eigenlijk verdient. Haar motie om culturele gegevens van mensen met een migratieachtergrond bij te houden, is niet alleen een verdachtmaking van andere dan Nederlandse normen. Het suggereert bovendien dat Nederlandse waarden navolging verdienen. Alsof de Nederlandse cultuur de hoogst haalbare beschaving in zich draagt (hier past een schamper lachen).
Haar kortzichtigheid herinnert me aan de jonge mannen en vrouwen die ik op het gymnasium en later aan de universiteit ontmoette. Keurige jongens en meisjes die in een overzichtelijke wereld opgroeiden waarin zij het enige perspectief waren, waardoor hun perspectief in hun eigen beleving de hele wereld was. Anders dan mijn eigen vormende jaren, in een volkswijk waar Turkse vrouwen picknickten in Hollandse duinen, en hun kinderen leerden bramen te plukken zonder teveel vlekken op hun kleren te maken. Het was een jeugd met tikkertjespelende Marokkaanse buurjongens, en Nederlandse huisvrouwen die in de zomer hun ramen openzetten om er zelfgerolde sigaretten te roken, BZN op hoog volume, ongevraagd commentaar leverend op alles wat zich onder hun balkon afspeelde.
Mijn Surinaamse perspectieven botsten soms verwarrend met de Nederlandse, tijdens Sinterklaas en zijn zwart geschminkte knecht, of met islamitische vrienden wier cultuur net-niet paste met de mohammedaanse achtergrond van mijn familie. Die verwarring bleek uiteindelijk een verrijking omdat, om Toni Morrison te parafraseren, ik meer wist want ik had meer meegemaakt. Méér dan de keurige VVD-jongeren, die nu in de persoon van Bente Beckers hun wereldvreemdheid politiek uitwerken.
Ze was geschrokken van de reacties op haar motie, zei Becker zelf. Die was absoluut niet bedoeld om niet-westerse Nederlanders anders te behandelen dan autochtonen (hoewel dat precies is wat de motie inhoudt, wat toch wat vragen oproept over Beckers intelligentie) maar juist om ‘het debat’ te voeren op basis van feiten. Welk debat dat is? O ja, het debat waarin elk argument erop gericht is de burger te verzoenen met het idee dat elk denkbaar probleem in Nederland de schuld is van allochtonen. „Laat ons verdikkeme met rust”, verzuchtte de Leidse historicus Miko Flohr. Ik wil daaraan toevoegen: donder op met je kwaadaardige wereldvreemdheid, Becker. Ik heb het al druk genoeg met mensen zoals jij uit te leggen wat werkelijke beschaving inhoudt. Dat die niet westers is, maar universeel. Iets dat begint bij medemenselijkheid, bij het beschermen van de zwaksten onder ons. En ook: zelfkritiek, iets wat Nederland lang geleden lijkt te hebben afgeleerd.
Want waar Becker in haar halfzachte excuusvideo zegt dat „we moeten onderzoeken waar het niet goed gaat”, bedoelt ze natuurlijk dat we alleen onderzoeken waar het bij de allochtonen niet goed gaat.
Politieke beschaving, zou ik tegen Becker willen zeggen, betekent ook nadenken over wat jij en je partij zelf hebben gedaan dat de samenleving punten achteruit heeft gezet. Of: wat jouw politieke vrienden nu weer voor levensgevaarlijke beslissingen hebben doorgeduwd. Zoals het kwaadaardige besluit van minister Faber (Asiel, PVV) en staatssecretaris Coenradie (Gevangeniswezen, PVV) om psychiatrische hulp aan asielzoekers stop te zetten. Los van de onmenselijkheid van de beslissing om hulp aan lijdende mensen te ontzeggen, wordt de samenleving alleen maar onveiliger als mensen met oorlogs- of andere trauma’s op straat belanden. Het is dan een kwestie van tijd voordat er slachtoffers vallen – waarna de politiek weer kan wijzen op de daders: vreemdelingen.
Laat de allochtonen dus met rust, Bente Becker, en houd je een keer bezig met wat er werkelijk misgaat: een gebrek aan inzicht, omdat onze politieke leiders het te druk hebben met allochtonen-pesten om in te zien dat hun extreemrechtse kabinet elke dag méér vervreemd raakt van de multiculturele werkelijkheid. Het is een wereldvreemdheid die ons als burgers, maar ook als beschaving, in gevaar brengt.