‘Dat ik al deze stukken kan spelen, had ik nooit gedacht’

In Beeld

Het nieuwe oud Rita Ettienne werkte als ziekenverzorgende, later als onderwijsassistent. Ze heeft talloze hobby’s. Met klarinet begon ze op haar 59ste.

Auteurs
- Ingmar Vriesema
Gepubliceerd op 27 december 2024
Leestijd 4 minuten

Leeslijst

Zoom in

Foto Mona van den Berg

Ce-le-bra-tion! Let’s all celebrate and have a good time! Een orkestversie van de discokraker klinkt door een speakertje in de woonkamer van Rita Ettienne (72). Ze speelt mee op klarinet. Naast haar, op hoorn: vriendin Nadia van den Akker (42). Die drukt op de pauzeknop. „Je moet wel een tel rust houden daar”, zegt ze. „Ja die rust, dat is mijn probleem”, zegt Rita. Ze beginnen opnieuw maar na een paar maten drukt Nadia weer op pauze want „die vierde noot moet eerder”. Nog een keer. Weer mis. „Nu ga je te snel, haha!”

Elke maandagochtend komt Nadia thuis bij Rita in Almere Waterwijk om de stukken te repeteren van het harmonieorkest waar ze in spelen. „Ik heb moeite met het ritme”, zegt Rita. „Ik help haar een beetje”, zegt Nadia.

Rita begon met klarinet op haar 59ste. Ze had twee oudere vrouwen zien spelen in een orkest en wilde zelf ook „iets zittends doen” voor als ze – ooit – niet meer zou kunnen tennissen. Nooit eerder had ze muziek gemaakt, zelfs niet vroeger op school op Curaçao. Ze leerde noten lezen, leerde haar lippen spannen rond mondstuk en rietje, leerde blazen. Maar haar klanken enthousiasmeerden niemand. „Dat je dit volhoudt”, zei de medewerker van het buurtcentrum die tonen oppikte door de muren van de oefenruimte.

Voortploeteren deed ze altijd al. Ze blinkt, zegt ze, „nergens” in uit. Ze tennist „fanatiek maar niet goed.” Talig is ze ook niet. Beetje Papiaments, snippers Spaans, pidgin-Engels. Haar Nederlands is nog het best maar ze leert gewoon moeilijk.

Door de speaker klinken de gedragen begintonen van het volgende stuk, ‘Concerto d’Amore’. Nadia begint te spelen, Rita’s partij volgt over een paar maten. Het spant er om nu: ze moet tellen. Tellen en wachten. 1-2-3-4, 1-2-3-4: daar gaat ze. Nadia stopt meteen. „In welke maat moet jij inzetten?” Rita: „In maat 25.” Nadia: „Daar waren we nog láng niet!”

Waarom ze speelt? „Dat ik muziek kan maken, dat ik al deze stukken kan spelen, dat had ik nooit gedacht. Dat geeft me een goed gevoel.”

Rita doet van alles. De jurk met Afrikaanse print die ze deze maandag draagt, maakte ze zelf, ze zit op naailes. Ze dubbelt een paar keer per week op de tennisbaan, doet aan linedancing en aan nordic walking, volgt een cursus mozaïek, begeleidt een blind persoon tijdens een wekelijkse wandeling.

Haar eerste marathon liep ze op haar 47ste. „Ik ben geen goede loopster. Maar ik loop wel dóór.” Op de finish juichte ze elke keer alsof ze als eerste eindigde. De marathon heeft ze verruild voor de Nijmeegse Vierdaagse, ze liep er tien. „Zonder mijn man had ik dit alles nooit kunnen doen”, zegt ze. Paul Keizers heet hij, geboren in Enschede. Hij doet de boodschappen en kookt.

„Er komt geen geluid meer uit mijn lippen, de koek is op”, zegt Rita. „Eén nummertje nog”, zegt Nadia. ‘The lion sleeps tonight’, bekend van The Lion King. Nadia doet het ritme voor. „Pá-dam pa-dam pa-dam-pam – rust! – pá-dam pa-dam pa-dam-pam – rust!” Het orkest klinkt door de speaker, Nadia blaast, Rita blaast, de muziek swingt wel tien maten lang, lang genoeg om beelden op te roepen van een stokstaartje en een zwijn. Dan verdwaalt de klarinet. „Er zit nog een rust daar!”, zegt Nadia. „Ik nam twee keer een rust”, zegt Rita. „Hahaha ja”, zegt Nadia, „op het verkeerde moment!” Dit ís ook een lastig ritme als je vermoeid bent. Toch? „Nou”, antwoordt Rita en je hoort haar schaterlach komen, „zonder vermoeidheid gaat het ook niet hoor!”