Afgelopen week vroeg mijn buurman van 76 of ik zondagochtend al wat te doen had. In mijn naïviteit antwoordde ik dat de agenda dan nog leeg was.
„Mooi, dan kan je me naar de kerk brengen”, juichte hij, „want mijn rollator is stuk.”
Aldus woonde ik voor het eerst in tijden een viering bij. Ik vond het stiekem best leuk. Het was verfrissend dat er bij de komst van Christus werd stilgestaan met behulp van kaarsjes in plaats van zo’n peperdure adventskalender tjokvol chocolaatjes of drank. Het koor zong prima en de priester stak een verder niet al te lang betoog af over het belang van licht in donkere tijden. Dat laatste deed hij overigens wel in zulke algemene bewoordingen dat ik hem er op een gegeven moment van verdacht de preek te hebben geschreven met behulp van ChatGPT maar goed, daar moet je zo’n man niet op afrekenen, december is ook voor clerici een drukke maand.
„Wat een fijne dienst”, mijmerde mijn buurman na afloop. „Jezus voelde even heel dichtbij.”
„Ik vind het knap dat je zo van iemand kan houden die je nog nooit hebt ontmoet”, zei ik.
„Dat is het hele punt van geloven hè”, knipoogde hij. „Maar we kunnen ook heel veel houden van anderen die we nog nooit de hand hebben geschud.”
„Zoals sporters of muzikanten?”
„Eerder mensen van wie we hópen dat ze bestaan.”
„Hè?”
„Wel, ik had een vrij harde moeder. Ik zocht daarom warmte bij de moeders van vriendjes. Vrouwen die vriendelijker waren, zachter. Dat bood even troost, maar uiteindelijk raakte ik toch ook in hen teleurgesteld, want ik zocht een gedroomde moeder, geen menselijke.”
Hij blies over zijn handen.
„Ik was heel lang op zoek naar de persoon die alles goed zou maken. Ik zie dat nog steeds om me heen bij vrienden en kennissen. Ze wachten op de ultieme ouder, geliefde, vriend of politicus. Iemand die een eeuwigdurende arm om hen heen slaat, het altijd voor hen opneemt en hen zal troosten voor alle uren waarin ze zich ongelukkig voelden. Maar dat kan je gewoon niet verwachten van een sterveling. Dan leg je de lat veel te hoog.”
„En bovendien reduceer je hem of haar dan tot een dienst.”
„Precies. Gelukkig heb ik Jezus nog.”
„Omdat hij je helpt om de tekortkomingen van je soortgenoten te vergeven?”
„Nee, omdat híj degene is die alles goedmaakt! En ik dat dus niet meer van iemand anders verwacht. Waardoor ik de ander niet meer zie als een mogelijke redding, maar gewoon voor wat hij of zij is.”
„En dat is?”
„Een mens. Niet minder, maar ook zeker niet meer.”