Dit is de beste muziek van dit moment

Klassiek

●●●●●

1 Cappella Amsterdam & Orkest van de Achttiende Eeuw Tales of Song & Sadness

Haast te veel om op te noemen, is dit geweldige album. Op de eerste plaats een eerbetoon aan twee boezemvrienden, twee grootse musici bovenal, die in 2014 (Frans Brüggen) en in 2021 (Louis Andriessen) overleden. Het bevat Andriessens zwanenzang, het koor- en orkestwerk May, maar ook ander koorwerk van Andriessen, een bedwelmend mooi gezongen elegie van Josquin en, niet in de laatste plaats: verbijsterende oude opnames van blokfluitist Brüggen. Bij elkaar opgeteld is het een uniek, divers, briljant vertolkt document. Lees hier de hele recensie. (Joep Stapel)

Metal

●●●●●

2 Opeth The Last Will And Testament

De dynamiek is helemaal terug bij Opeth. Het in paragrafen verdeelde album gaat over het voorlezen van het testament van een vooroorlogse patriarch, die een tweeling en een gehandicapt meisje achterlaat. De moeder is al overleden, en nu komen er allerlei duistere geheimen over het gezin naar buiten. Een conceptalbum dus, en dat daagde de band uit niet alleen een tandje heavier te spelen, maar ook veelzijdiger. Niet op dezelfde manier als in de jaren negentig, maar op een nieuwe, frisse manier die óók erg bij ze past. De brul is daarin functioneel: de torn van de vader, bulderend vanuit gene zijde in een sfeer zo kil als het humeur van een hongerige ijsbeer, wat past daar beter bij dan die diepe oergrunt? Het zorgt voor kippenvel, en zelfs een traan. Lees de hele recensie. (Peter van der Ploeg)

Jazz

●●●●●

3 Nubya Garcia Odyssey

Ergens midden in het album van tenorsaxofonist Nubya Garcia (33) voel je het. Je vergeet op te letten, je laat je meevoeren zonder er nog over na te denken. Er is een overgave aan de jazzstroom, zoals raften in een onstuimige rivier gaat, langs stroomversnellingen en ‘kookpotten’, de zones vol turbulentie. Is het de ritmische opwinding met de kalme tenorlijnen in een stuk als ‘The Sheer’? Of zijn het juist de bedwelmende strijkarrangementen die, uitgevoerd door het Britse Chineke! Orchestra, dragen of optillen of dienen als rustpunt in de aanloop naar weer energieke stukken? Het tekent in elk geval de uitersten van Nubya Garcia’s Odyssey – een indrukwekkende tweede plaat die even onrustig als kalmerend is. Lees hier de hele recensie. (Amanda Kuyper)

Post-punk

●●●●●

4 Tramhaus The First Exit

Er is altijd hoop, en die komt uit Rotterdam. The First Exit is precies wat een debuut moet zijn: spetterend, onstuimig en stuiterend van stemmingswisselingen. In de verontrustende opener ‘The Cause’ lijkt het alsof The Cure na een driedaags dieet van amfetamine en energiedrank de wereldhit ‘A Forest’ probeert te spelen. Het is een mengeling van paniek, woede en radeloosheid. Maar tussen alle vertwijfeling en opgefoktheid weerklinkt ook een mission statement over authenticiteit en eigen koers varen: „Do you really wanna go where the others all go?” Tramhaus wil dat overduidelijk niet en klinkt op The First Exit geheel als zijn eigen allerindividueelste zelf. Lees de hele recensie. (Frank Provoost)

Pop

●●●●●

5 Charli XCX brat and it’s completely different but also still brat

Is ‘Brat summer’ over? Bij lange na niet. Charli XCX weet het succes van haar gifgroene zomerplaat Brat te verlengen met deze complete ‘rework’: alle liedjes krijgen nieuwe melodieën, producties en teksten, met onder andere Bon Iver en Billie Eilish. Het klinkt losser, experimenteler. Eeuwige underdog Charli wordt ineens op handen gedragen, ze bezingt het met haar no-nonsense eerlijkheid. (Cécile van Wijnsberge)

Klassiek

●●●●●

6 Martijn Padding Greatest Hits (So Far!)

Onder de typische paddingiaanse titel Greatest Hits (So Far!) brengt label Attacca drie soloconcerten van Martijn Padding bijeen. Padding excelleert in die dialoogvorm van solist versus ensemble. Hier laat hij cello, basfluit en piano in gesprek treden met een ensemble van Haagse conservatoriumstudenten. Schitterende, fijnzinnig geïnstrumenteerde, geestig-diepgravende stukken zijn het, voortreffelijk gespeeld. (Joep Stapel)

Pop

●●●●●

7 Bente Drift

Wat is er gebeurd met zangeres Bente? Tussen haar debuutalbum Als Ik Met De Wind Kon Dansen (2022) en het net verschenen album Drift vond ze een nieuw muzikaal kompas, lijkt het. Bente ging van zoekend naar blootleggend. Haar nieuwe album, met daarop veertien tracks in 39 minuten, is een bijzondere collectie. Bente onderzoekt hoe stem en muziek samen kunnen dansen, of versmelten, of schuren. Ze vond diepte in zowel muzikale begeleiding als in haar zang, en in de vanzelfsprekende openhartigheid van haar woorden. Lees hier de hele recensie. (Hester Carvalho)

Latin Rock

●●●●●

8 Manu Chao Viva Tu

Na zeventien jaar pauze is er eindelijk een nieuw album van Manu Chao. Waar was de legendarische Spaans-Franse zanger al die tijd? Er is weinig veranderd vergeleken met zijn stijl op eerdere albums, en dat is goed nieuws. De nu 63-jarige Manu Chao speelt altijd al alsof de duivel hem op de hielen zit, en vuurde zijn muzikanten aan om hetzelfde te doen. De nummers overrompelen al bij het intro, dankzij de heldere sound en de vitaliteit en levenslust die uit een enkel gitaarloopje kan spatten. De luisteraar wordt meegezogen in die onstuimigheid, zo grondig dat je bijna vergeet waar Chao het ondertussen over heeft. Lees de hele recensie. (Hester Carvalho)

Hiphop

●●●●●

9 Tyler, The Creator Chromakopia

Op zijn nieuwe album Chromakopia is Tyler, the Creator zijn jeugdige branie ontstegen. Niet slechts omdat hij ouder is geworden, maar omdat hij een van de beste muzikanten van het moment is. Hij is een verhalenverteller, een alleskunner, en een unieke eend in de hiphopbijt. Niet alleen omdat hij een vreemde vogel is, maar vooral omdat hij zijn eigen muziek volledig zelf schrijft, componeert en produceert. Ook produceerde hij muziek voor een hele rits artiesten als A$AP Rocky, Frank Ocean, Mac Miller en Miley Cyrus. Dat hij een hattrick van muzikale kunst zou scoren met IGOR (Grammy in 2020), Call me if you get lost (Grammy in 2022) en nu Chromakopia, dat had niemand zien aankomen toen hij zo’n vijftien jaar geleden doorbrak. Lees de hele recensie. (Jonasz Dekkers)

Pop

●●●●●

10 Charlot Lost Like Alice

Met een ramvolle zaal, waar men vanuit de gang nog iets van het concert probeerde mee te pikken, had Charlot op Noorderslag begin dit jaar de hype waar elke beginnende artiest van droomt. Nu is er een prachtig debuut om die belofte na te komen: zoemende electropop tussen Robin Kester en Eefje de Visser in, met een fijnzinnige barokke inslag die aan Agnes Obel doet denken. (Peter van der Ploeg)

Klassiek

●●●●●

11 Lucas en Arthur Jussen Rêve

Dromerige muziek in hapklare stukjes, dat is het recept van de nieuwste release van Lucas en Arthur Jussen. Zes Franse kleurstukjes, vooral walsen en wiegeliedjes, zijn bij elkaar goed voor nog geen kwartier aan muziek. Het langste werk duurt nog geen vier minuten, het kortste anderhalf. De ep Rêve laat zich beluisteren als een klein doosje muzikale bonbons: een zoet en verleidelijk tussendoortje dat iedereen lust, maar verfijnd in elkaar is gezet door twee goed op elkaar ingespeelde meesterchocolatiers. De smaken zijn misschien herkenbaar en het idioom is lekker toegankelijk, maar er klinkt hier geen platgespeelde muziek. Lees de hele recensie. (Marnix Bilderbeek)

Pop

●●●●●

12 Eefje de Visser Heimwee

Op haar nieuwste album Heimwee noemt De Visser in haar teksten nooit het beestje bij de naam; liever schetst ze droomachtige scènes, net zo vloeiend en zwevend als haar muziek. De klank en het gevoel van een woord zijn voor De Visser minstens zo belangrijk als de betekenis. De tekst en de muziek zijn zo altijd in samenspel. Ze begint haar teksten naar eigen zeggen vaak met gibberish, wartaal. „Ik zet mijn brein uit en dan vloeien de woorden vanzelf”, zei ze. De beelden die ze oproept op Heimwee zijn ongrijpbaar en toch herkenbaar, even vreemd als vertrouwd. Lees de hele recensie. (Cécile van Wijnsberge)

Pop

●●●●●

13 Dawn Richard & Spencer Zahn Quiet in a World Full of Noise

De een brak door via een MTV-reallife soap waarin een girlband gevormd, de ander is componist tussen klassiek, ambient en americana. Op een of andere manier vonden ze elkaar en maakten al eerder een prachtig album. En nu weer. Spaarzaam begeleid door mistflarden aan strijkers, synths en een wankele piano, zingt Richard even spaarzaam over soms pijnlijke persoonlijke herinneringen. Adembenemend mooi. (Ralph-Hermen Huiskamp)

Punk

●●●●●

14 Hang Youth Er is Hoop

De liedjes zijn langer dan vroeger bij Hang Youth, één duurt zelfs 3.19, en biedt toevallig ook een andere Hang Youth-primeur: het is een aanlokkelijk liefdeslied, ‘Geef Mij Je Liefde’. Er zitten nog meer verrassingen in de muziek, zoals een saxofoonsolo van Candy Dulfer, in ‘Vuilnisbak’ die zwenkt en kronkelt in omhelzing met Abels zanglijn. Er zijn citaten, zoals de gitaarakkoorden die halverwege invallen in ‘Genocide’, geleend van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’. De openingszin van ‘Vanaaf’ komt van Spinvis: „Ik ben een vrouw van veertig met een sigaret.” Lees hier de hele recensie. (Hester Carvalho)

Pop/r&b

●●●●●

15 Nilüfer Yanya Method Actor

Het derde album van de Britse muzikant Nilüfer Yanya geeft zich niet zo makkelijk bloot als haar vorige. Sterke hooks zijn er nog, maar het is vaker introvert en bedekt onder een zwaarder gemoed. Niet erg: dat geeft ruimte aan veel mooie details in de instrumentatie en maakt een bij vlagen bloedmooi album. (Peter van der Ploeg)