Dit zijn de favoriete foto's van onze fotografen

Wouter de Wilde

Op de foto is de ontruiming van het bezette Binnengasthuisterrein van de Universiteit van Amsterdam te zien (8 mei 2024). Deze foto blijft mij tot op de dag van vandaag intrigeren. Toen ik ter plaatse kwam belandde ik in een soort van surrealistische wereld. Het was een enorme ravage, die mij aan een oorlogsgebied deed denken.
 
Een enorme politiemacht kwam opdraven om de campus te ontruimen. In de hectiek moet je dan als fotograaf de juiste plek weten te vinden, maar tegelijkertijd ook je eigen veiligheid in acht nemen. Toen de grootste hectiek achter de rug was, kwamen deze twee mannen strompelend over de enorme ravage – onder begeleiding van ME’ers. Dit was voor mij het meest interessante beeld van de avond.

In deze foto zit een compleet verhaal. Ik zie telkens weer wat nieuws. Zoals de smiley op het supermarkttasje, het bordje met de tekst ‘We are peaceful what are you?’, de verwrongen brandblussers en de komkommer in de jaszak van de man.

Folkert Koelewijn

Dit is mijn favoriete foto van het jaar, omdat ik deze foto echt moest opbouwen én omdat ik hierbij Janny van der Heijden kon ontmoeten. Van tevoren had ik de locatie bekeken, het gebak uitgezocht en meegenomen, het licht getest, mijn positie bepaald en alles klaar gezet. Daardoor kon Janny gelijk plaats nemen en hoefde ik mij alleen op haar te concentreren. 

Bart Maat

Dick Schoof was net twee dagen minister-president, toen hij zijn eerste grote debat in de Tweede Kamer had. Tijdens het debat over de regeringsverklaring ontstond ophef door een tweet van minister Fleur Agema (Zorg, PVV). Net nadat Schoof had betoogd dat hij ook premier was voor Nederlanders met een hoofddoek, stuurde Agema een post die dat verhaal ondermijnde. Na een schorsing van ruim een half uur lopen Schoof en Agema terug naar de plenaire zaal. Het gezicht van Schoof staat op onweer, terwijl RTL meldde dat er tijdens het gesprek ook tranen waren gevloeid.

Sake Elzinga

In juni van dit jaar ben ik een paar weken naar New York geweest om even iets anders te doen dan opdrachtenwerk. Dit was het ook het jaar van de verkiezingen en ik wilde sfeer maken van wat er in en op de straten van the Big Apple te zien was anno 2024.

Dit is mijn favoriete foto geworden, het is bijna een religieus beeld. Een man in een rolstoel, onlangs ontslagen uit een ziekenhuis en nu dwalend op straat zoals zoveel mensen in deze stad van uitersten.

Eric Brinkhorst

Op 30 april fotografeerde ik een groot zonnepark aan de noordkant van Almelo. In principe was ik voor een opdracht bezig een overzichtsfoto te maken van een mogelijke locatie voor een nieuwe woonwijk bij een oude vuilstortplaats tegenover dit zonnepark. Ik keek even met de drone rond en zag deze eenzame boom, die zich heeft zich weten te handhaven tussen de zonnepanelen. Die boom heb ik zo krachtig mogelijk in beeld gebracht. 

AmpyrEnergy, met hoofdkantoor in Singapore, is nu eigenaar van dit zonnepark. Net als bij vele zonneparken nemen internationale investeerders een groot deel over. Er is een nieuwe energiewet aangenomen waarbij gegarandeerd wordt dat 50% van een energie regionaal / lokaal moet worden afgezet, om buitenlandse overnames tegen te gaan en om lokaal / landelijk energie-onafhankelijk te zijn.

Simon Lenskens

Op een frisse zaterdagochtend in februari ging ik met Kees en Rinus van de reddingsbrigade in Noordwijk op zoek naar gestrande zeehonden. Hoewel het een fijne ontmoeting was met de gedreven vrijwilligers, waren er die ochtend geen zeehonden te vinden op het strand. Jammer voor de foto maar helaas.

De volgende ochtend werd ik uit mijn bed gebeld door Kees: „We hebben er een!” Halsoverkop sprong ik in de auto richting Langevelderslag. Gelukkig kwam ik nog net op tijd aan. De jonge rob bleek gelukkig in goede gezondheid en werd onder het toeziend oog van Kees en Rinus op een rustige plek op het strand weer vrijgelaten.

John van Hamond

In februari dit jaar verhuisden ongeveer 250 asielzoekers vanuit de noodopvang in Rosmalen naar een voormalig hotel in Den Bosch, ingericht als tijdelijk AZC. Deze familie had zojuist hun spullen uit de verhuiswagen gehaald en bij elkaar gezet. Ik vroeg of ik een foto mocht maken. Want terwijl de rest van de media zich richtten op de drukte rondom de vrachtwagen, vertelt deze foto voor mij het verhaal: hoe vaak moeten zij nog verhuizen en wat is hun perspectief? 

Frank Ruiter

Voor een NRC-artikel over intimidatie van Nederlanders met Rwandese roots, waarin de Rwandese ambassade een sleutelrol speelt, fotografeerde ik Jean Bosco Rukundo. Tijdens een intens gesprek verdween mijn aanwezigheid even, en alles viel samen: zijn blik, de handpositie, het zachte daglicht. Het resultaat: een puur en krachtig portret.

Chris Keulen

De afgelopen jaren dwaalde ik door alledaagse plaatsen in Europa. Het grote nieuws en andere highlights liet ik aan mij voorbij gaan. De wereld was versplinterd geraakt. Oorlogen, polarisatie en klimaatproblematiek rammelden aan de poorten. Het was (en is) een Europa in verandering. Maar terwijl de duisternis voort marcheerde, stuitte ik op verborgen momenten van menselijkheid en poëzie. In april verschijnt daarover mijn nieuwe fotoboek. Deze foto is daarin opgenomen.

Merlin Daleman

Na een lange dag werken kon ik eindelijk even zitten voor een kop koffie. Terwijl ik daarvan genoot zag ik deze jonge dames de koffiezaak binnenlopen. Ik had een sterk vermoeden dat er wel iets leuks gemaakt kon worden. Het viel helaas tegen, ze liepen de andere kant op en het moment leek voorbij. Maar toen draaide de jonge dame rechts net mijn kant op en ik was best blij met het resultaat.

Sebiha Oztas

Ik mocht foto’s maken bij Fitbody Bootcamp, een sportschool speciaal voor vrouwen in IJmuiden. Vanaf het moment dat ik binnenkwam, voelde ik de positieve energie en het enthousiasme van de groep. De vrouwen zetten zich vol in tijdens de work-outs, waarbij kracht, plezier en saamhorigheid centraal staan.

Wat deze sportschool extra bijzonder maakt, is de hechte community waarin verbondenheid en ondersteuning voorop staan. Naast de trainingen in de sportschool ondernemen de vrouwen ook allerlei andere activiteiten samen. Deze mix van beweging en sociale interactie zorgt voor een omgeving waarin iedereen zich welkom voelt en wordt aangemoedigd het beste uit zichzelf te halen.

De sfeer was ontzettend gezellig en inspirerend. Het was geweldig om hun kracht en onderlinge verbondenheid vast te leggen.

Andreas Terlaak

Dit is een portret van de Amerikaanse danser en choreograaf Rena Butler dat zij en ik voor NRC maakten in een dansstudio in de kelder van het Nationale Ballet. Ik heb de tl-verlichting uitgedaan en gebruik gemaakt van het kleine beetje daglicht dat door een smal raampje in de nok van het dak naar beneden scheen. Dansers portretteren is altijd heel fijn, omdat het hele lieve maar ook ontzettend zelfverzekerde mensen met mooie getrainde lichamen zijn. Dansers zijn niet verlegen en bang om een pose aan te nemen die de foto iets extra’s geeft. Dit beeld werd uiteindelijk de cover van de bijlage.

Bram Petraeus

De Amsterdamse driehoek houdt spoeddebat na geweldsincidenten. Het lijkt haast een running gag: alles wat misgaat, is altijd Halsema’s schuld. Misdragende hooligans? Halsema’s schuld. Aanslagen op panden in de stad? Halsema’s schuld. Trein gemist? Ook Halsema’s schuld. Op deze foto zie je hoe Halsema zich staande houdt.

Flip Franssen

Een bijna standaard terugkerend fenomeen in het rivierengebied: hoogwater in de zomer. Weersextremen komen steeds vaker voor, waarschijnlijk door de klimaatverandering.

Mona van den Berg

Mijn favoriete foto van het jaar is van een van de vrouwen die ik mocht volgen in een van de weinige TBS klinieken waar vrouwen verblijven. Ik heb deze gekozen, omdat ik het erg bijzonder vond dat het gelukt is om deze vrouw vast te mogen leggen.

Ik mocht hen in verband met privacy niet herkenbaar in beeld brengen, maar zie op deze foto toch de kwetsbaarheid van de betreffende vrouw. Die kwetsbaarheid wilde ik graag vangen, want ze kampte duidelijk met psychiatrische problematiek. In 2020 onderging ze een hersenoperatie om minder te worden beheerst door dwangmatige gedachten. 

Olivier Middendorp

Mijn mooiste opdracht van het jaar was toch wel ‘mee met onze jongens’ voor de NAVO-oefening Steadfast Defender in Polen en Litouwen. Ze overnachtten in de buitenlucht. Bij het wakker worden een sigaretje, plens water in het gezicht, pannenkoeken bakken voor ontbijt en weer op transport naar de volgende locatie. Een echt Band of Brothers-gevoel.

Walter Herfst

Afgelopen jaar heb ik samen met Addie Schulte een serie voor deze krant mogen maken over het ontstaan van het Voedselbos De Laar in Elst door De Jonge Voedselbosboeren Katja Zweerus, Simon Verboom, Sacha Brons en Wytze Walstra.

Dit heeft diepe indruk op mij gemaakt; vier jonge ondernemers die 13 hectare ongezonde, uitgeputte landbouwgrond weer tot leven gaan brengen en dit met veel enthousiasme en overtuiging doen met de hulp van vrijwilligers en geïnteresseerden.

Zal met veel nieuwsgierigheid en interesse het project blijven volgen, want vooral ook mooi om te zien dat niet alle landbouwgrond hoeft te worden opgeofferd voor uitbreidingswijken, infrastructuur, grootschalige zonneparken en bedrijvendozen in het landschap.

Saskia van den Boom

Deze foto heb ik gemaakt voor een artikel over topless zonnen, iets wat vroeger heel normaal was maar waar steeds meer een taboe op lijkt te komen. Zijn we preutser geworden of wordt het als iets seksueels gezien? Ik vond het een interessante vraag en was verheugd hiervoor deze reportage te maken. 

Lars van den Brink

Als ik op pad ga om een persoon te portretteren die deel uitmaakt van het publieke debat, dan vertrek ik altijd met een zeker beeld van die persoon, een vooroordeel. Niets leuker dan achteraf te moeten concluderen dat ik er naast heb gezeten, en te ondervinden dan iemands professionele ‘persoonlijkheid’ in de media sterk kan afwijken van de persoon die je ontmoet als je hem of haar daadwerkelijk de hand schudt. Advocaat Inez Weski was daar een heel goed, vrolijk en betrokken voorbeeld van.

Kees van de Veen

Normaal richt ik mijn lens op het noorden van Nederland maar voor deze foto reisde ik naar het noordelijkste puntje van het Verenigd Koninkrijk, het eiland Unst op de Shetland Eilanden. Ik ben hier begonnen met een eigen project over het dagelijks leven langs de Europese Noordzeekust.

In februari fotografeerde ik in Haroldswick het jaarlijkse Up Helly Aa feest. Tijdens het hoogtepunt van dit jaarlijkse festival lopen (voornamelijk) mannen in zelfgemaakte Vikingkleding in een optocht met fakkels richting de zee om daar een replica van een Vikingschip te verbranden. Een symbolische afsluiting van de donkere wintermaanden en een spectaculair begin van een lange nacht vol traditionele dans en veel bier.

Ruchama van der Tas

Wat mij aanspreekt aan dit beeld is de kwetsbaarheid die Harmen en zijn hond uitstralen in een omgeving die hen dierbaar is, maar die ze bang zijn kwijt te raken. De woningcorporatie wil op dit vegetarische woonpark hoogbouw realiseren, wat grote veranderingen zal brengen. De nostalgische details in het interieur en de groene tuin op de achtergrond vertellen een verhaal van verbondenheid met natuur en gemeenschap, dat nu onder druk staat.

Annabel Oosteweeghel

Afgelopen jaar maakte ik een project over mentaal welzijn en portretteerde ik jongeren door het hele land. Jongeren van nu groeien op in een wereld waar sociale druk en prestaties een grote rol spelen.
Voortdurend worden zij geconfronteerd met foto’s en filmpjes van mensen die er perfect uitzien en alleen maar leuke dingen doen.

Opgroeien in deze bubbel van irreëel beeld maakt jongeren kwetsbaar. De druk om op sociale media een perfecte persoonlijkheid te creëren leidt tot onrealistische verwachtingen en een contante zoektocht naar validatie.

Jiyun (25) verhuisde vanuit Korea naar Nederland door haar verlangen om te ontsnappen aan de druk en het verstikkende gevoel dat zij ervoer in haar thuisland. ‘In Korea draait alles om conformeren, je aanpassen aan de groep en voldoen aan de hoge verwachtingen van de maatschappij. Ik voelde me beperkt en kleurloos, alsof ik onzichtbaar was in een systeem waarin eigenheid en individualiteit nauwelijks kans kregen”.

Dieuwertje Bravenboer

De dag na haar grote verlies treedt Kamala Harris naar buiten op Howard University in Washington DC. Studenten en andere mensen uit de stad hebben zich verzameld om naar haar slottoespraak te luisteren. Gisteravond stonden veel van hen hier ook in afwachting van haar reactie op de grote nederlaag, maar toen bleef het stil. Wanneer Harris nu eindelijk naar buiten komt klinkt er hard gejuich. ‘Thank you, thank you, thank you’, zegt ze. Het wordt stil, Harris begint haar toespraak en ik maak dit beeld.

‘My heart is full today, full of gratitude for the trust you have placed in me, full of love for our country, and full of resolve. The outcome of this election is not what we wanted, not what we fought for, not what we voted for. But hear me when I say, hear me when I say, the light of America’s promise will always burn bright as long as we never give up and as long as we keep fighting.’

Ik vind dit een bijzondere plaat, omdat het me direct terugbrengt naar het gevoel van de stad die dag, the day after.

Hedayatullah Amid

Op een hete zomerdag bij de Rijnhaven in Rotterdam sprong de 17-jarige Mayron met wijd uitgestrekte armen het water in, genietend van een moment van vrijheid. Om hem heen verzamelden mensen zich om af te koelen en veranderden de haven in een zwemplek, ook al is dat officieel niet toegestaan.

Ik koos dit als mijn favoriete foto van 2024 omdat het laat zien hoe mensen vreugde en verlichting vinden op onverwachte plekken. Op warme dagen brengt de behoefte aan water iedereen samen. Het is een simpel verhaal over verbinding, veerkracht en de menselijke geest.