Hij wilde hun bruiloft tóch groots vieren - eh oké, zei zij: dan moeten we aan de bak

In Beeld

Het nieuwe oud Marion en Raymond Parrée, 66 en 68 jaar. Zij is administratief medewerker, hij was loodgieter/dakdekker. Ze trouwden in februari. Sobertjes, was het plan. Dat liep anders.

Auteurs
- Ingmar Vriesema
Gepubliceerd op 27 december 2024
Leestijd 4 minuten

Leeslijst

Zoom in

Foto Luzan Veenendaal

Snel trouwen in het gemeentehuis, dat was het idee. Getuigen erbij, etentje, klaar. Zonder dat papiertje werd alles lastiger. Hij wilde bijvoorbeeld zijn woning uit en haar woning in, een huurhuis in Westzaan. Maar stel: zij zou plots overlijden, – op hun leeftijd toch iets om rekening mee te houden – dan zou hij op straat komen te staan. Als echtgenoot werd hij automatisch wettelijk medehuurder.

Maar Raymond Parrée, gepensioneerd loodgieter/dakdekker (68), begon te twijfelen. Hij vond de opzet „wat kil, wat saai”. Hij wilde meer „leukigheid”, zei hij tegen zijn aanstaande, Marion de Bok, inmiddels Parrée (66), administratief medewerker nabij haar pensioen. „Ik wil het vieren”, zei Raymond, „met meer mensen die ons na aan het hart liggen.”

Eh oké, zei Marion, maar dan moeten we nu wel behoorlijk aan de bak.

Gastenlijst. Locatie. Datum. Fotograaf. Check, check, check check. En nu we toch bezig zijn, zei Raymond, wil ik dat Ben Cramer komt zingen, dat is zó’n grandioos artiest. Eh oké, zei Marion.

Check.

Voor een bruidsjurk voelde Marion zich „te oud”. Had ze ook al eens gedragen. Op haar 22ste. Een witte jurk tot aan de grond, en op haar hoofd een grote, witte hoed met bloemetjes – tja: 1979. Nu wilde ze een mantelpak. Nee joh, zeiden collega’s en haar twee zusjes, dan ben je de moeder van de bruid! Eh oké, zei Marion. Maar niet hagelwit! En ook niet te lang!

Raymond rekende op dat mantelpak, wachtend op Marion in haar huiskamer op de ochtend van hun trouwdag, 24-02-2024. Maar van de trap af, zo zag hij, kwam een bruid. De zalmkleurige tulen rok viel over haar knie. Het kanten bovenstukje, ja, dat was wit. Raymond: „Ze zag er echt heel mooi uit.”

De generatie boven hen was absent, in brasserie Paardenburg in Ouderkerk aan de Amstel. Zijn ouders en haar vader zijn overleden. Haar moeder woont in een verzorgingstehuis, erbij zijn was „te belastend”. Dus zijzelf waren de oudsten, hún generatie, van Raymonds oudste broer (86) tot Marions jongste zusje (58). Marions kleindochter bracht de ringen, haar zoon speechte en was getuige, net als haar kleinzoon en Raymonds nicht van in de zestig.

En Ben Cramer zong. Zijn leeftijd 77, zijn krullen grijswit. „Ik dacht dat hij met één been in het graf stond!”, zei een neef tegen Raymond. „Maar toen ging-ie zingen: ik viel zowat van m’n stoel!”