Geef hem een workshop erotisch borduren, zei de vriendin 

Op het Marineterrein in Amsterdam staan twee saunahokjes. In een van deze hokjes vieren we de verjaardag van een vriendin. Met z’n zevenen passen we er net in. Vanuit ons hokje kijken we uit over het water waar zo nu en dan mensen in springen met feesthoedjes op. Ze komen uit de andere sauna.

Ook wij springen zo nu en dan in het water. Als we weer druipend aan de kant staan vertelt de jarige me dat haar partner haar vorig jaar een tas gaf die ze heel lelijk vond, van het merk Rains.

Ik houd niet van dat merk en niet van dat soort tassen, zegt ze. Ineens vroeg ik me af: kent ze me eigenlijk wel? Daar was ik toen de hele dag somber van.

Haar partner komt erbij staan. O, hebben we het daar weer over, zegt ze. Ze lacht. Misschien goed om erbij te vermelden dat je me vroeg om een waterdichte tas.

Ik ken de jarige nog niet zo lang maar weet gelukkig dat ze van mooie sokken houdt, net als ik, dus heb ik haar een paar sokken gegeven. Daar voel ik me meteen lullig over als ik zie wat een andere vriendin haar geeft: een ingelijst borduurwerkje dat ze zelf heeft gemaakt. Wild borduren heet dat, zegt ze als we weer in de sauna zitten. Dat heb ik geleerd in een workshop van iemand die vroeger stylist was en nu uitvaartondernemer. Het was een workshop erotisch borduren dus de meeste mensen borduurden piemels in kutten of een paar grote borsten maar ik borduurde een opengeritste tent, zegt ze. Dat is ook erotisch.

We knikken. Het zweet stroomt in straaltjes over mijn rug.

Ik zeg dat mijn man binnenkort jarig is en dat ik niet weet wat ik hem moet geven. Geef me houvast, zeg ik elk jaar tegen hem. Geef me een lijstje.

Geef hem een workshop erotisch borduren, zegt de vriendin van de opengeritste tent.

Mijn man geeft me nooit een lijstje want dat vindt hij nergens op slaan. Hij vindt het leuker als ik zelf iets bedenk. Voor mijn verjaardag zou hij dat ook het liefst doen. Maar ik wil niet dat hij zelf iets voor mij bedenkt, daarom maak ik elk jaar een lijstje. Een keer had hij bijna iets gekocht wat niet op mijn lijstje stond, een kaptafelspiegel, zo een met lampjes rondom, omdat hij het raar vond dat ik me altijd met een zakformaat spiegeltje zit op te maken. Maar ik ben gehecht aan dat spiegeltje.

De cadeaus die ik voor mijn man verzin zijn meestal geen succes. Misschien komt dat doordat ik, bij gebrek aan houvast, altijd voor hem koop wat ik zelf zou willen hebben, namelijk kleren. Een paar jaar geleden was hij boos omdat ik een veel te kleine broek voor hem had gekocht. Dan had je me maar een lijstje moeten geven, zei ik.

Ik vind het moeilijk om mensen iets te geven wat ik zelf niet mooi vind. Als het moet wil ik het wel doen, maar ik kan het gewoon niet verzinnen, ik kan me slecht verplaatsen in iemand met een totaal andere smaak dan ik. Wat dat betreft ben ik best dwingend en weinig invoelend. Jaren geleden had ik op mijn verjaardag een picknick georganiseerd en mensen gevraagd hun eigen bord en glas mee te nemen. Het moest een echt glas zijn, zei ik met klem, en een echt bord. Niet van dat lelijke plastic. Natuurlijk kwamen er toch een paar mensen met plastic kopjes en bordjes aanzetten en dat zou me niets moeten uitmaken maar dat deed het toch. Een van die mensen was een vriend die op een dwingende manier praktisch is. Met chique sokken hoef ik bij hem bijvoorbeeld niet aan te komen. Eigenlijk hoef ik met de meeste spullen bij hem niet aan te komen want hij woont klein en heeft al heel veel. Dat komt omdat hij, uit praktisch oogpunt, veel bewaart en dat vervolgens moeilijk weg kan doen. Toen hij nog kleine kinderen had, bewaarde hij de plastic rietjes die bij de minipakjes appelsap zaten. Daar heeft hij nog steeds een Tupperware-bak vol van. Vorig jaar had ik vier klapstoelen van hem geleend en toen ik die terug kwam brengen raakte hij geïrriteerd. Ik kan die nergens kwijt, zei hij alsof ik hem iets probeerde op te dringen. In zijn opslagruimte en de hoge stellingkasten in zijn woonkamer staat alles strak opgestapeld. Als Tetrisblokjes passen de dingen in elkaar. Maar die blokjes wegen op hem.

Omdat de meeste mensen in zijn omgeving weten dat je geen spullen naar zijn huis moet brengen, krijgt hij op zijn verjaardag weinig cadeaus. Laatst was zijn zus met een zelfgemaakte cheesecake langsgekomen en dat was duidelijk grensoverschrijdend geweest. Hij had al een taart en haar cheesecake was zo groot dat hij niet in zijn kleine koelkast paste. Nu zit ik met die taart, zei hij wel drie keer nadat ze vertrokken was.

Jezus, zeggen de sauna-vriendinnen als ik ze vertel over de taart. Wat is dat voor iemand?

O maar hij is leuk hoor, zeg ik snel.

Ik denk aan hoe ik vroeger nooit geld had om mooie kleren te kopen en mijn zussen soms al een half jaar voor mijn verjaardag vroeg of ze me een bepaald kledingstuk alvast cadeau wilden doen. En toch zijn er mensen die van me houden.

In de sauna voelt het inmiddels meedogenloos heet. O mijn god, denk ik. Wat ben ik voor iemand.

Mijn man heb ik voor zijn verjaardag uiteindelijk geen workshop erotisch borduren gegeven maar een uur in een saunahokje op het Marineterrein, en een broek. Mijn zoon kocht voor hem een zwarte bivakmuts omdat hij die zelf erg mooi vond. Volgens mij was mijn man echt blij met de bivakmuts.