Als gretig en kritisch cultuurconsument geeft Joyce Roodnat haar visie op het aanbod.
'The Washington Post' heeft een politieke tekening afgewezen, waarna de tekenares, Ann Telnaes, ontslag nam. Columnist Joyce Roodnat vindt het een onbegrijpelijke beslissing van The Post: alleen al Telnaes’ zelfvernederende Mickey Mouse in de schets van de cartoon. Daar kunnen woorden niet tegenop.
Van Halina Reijns ‘Baby Girl’ tot aan de operette-extravaganza ‘Postillon d’amour’: kunstenaars voeden zich met wie of wat hun maar voor de voeten komt. En dan maken ze iets waar niemand anders toe in staat is, ziet Joyce Roodnat.
Na de presentatie van een nieuwe, roze, Jaguar brandde op de sociale media de haat los. Maar roze is geweldig, vindt Joyce Roodnat. Haar mening wordt bevestigd door het onverschrokken roze op een design-expositie van Anna Aagaard Jensen.
Nieuwe ontwikkelingen zijn bedreigend. Maar de fotografie vermoordde de schilderkunst niet, video was niet het einde van de bioscoop en ook AI zal niet het einde van de kunst betekenen.
Ensors schilderij ‘Oude dame met maskers’ uit 1889 zou de spot drijven met „een overdadig gemaquilleerde dame”. Het is goed mogelijk dat hij dit werk inderdaad moralistisch en vrouwvijandig heeft bedoeld. Maar Joyce Roodnat ziet iets heel anders.
Een binnentuin is meer dan tegels en glas en een bankje. Joyce Roodnat heeft wel een paar tips om van de nieuwe beeldentuin in het Stedelijk Museum in Amsterdam een succes te maken.
Met Donald Trump in het Witte Huis lopen in de VS de grondrechten van vrouwen gevaar en een activiste roept nu vrouwen op om mannen seks te weigeren zolang die rechten niet gewaarborgd zijn. Maar zo’n seksstaking is als actiemodel onbruikbaar, denkt Joyce Roodnat, want seks is verbonden met liefde. En wie kan zonder liefde?
In het Amsterdamse fotomuseum FOAM ziet Joyce Roodnat hoe zowel Paul Huf als Viviane Sassen dol zijn op het fotografisch spelen met vrouwen. Het verschil: Sassen daagt haar publiek uit, Huf eiste bewondering.
De beste horrorfilms hebben een stevig filosofisch fundament, ziet Joyce Roodnat. De beste die nu op een filmfestival in Amsterdam te zien is, gaat over een vrouw die niet mag zijn wie ze wil zijn.
In het Singer Museum ziet Joyce Roodnat een beeld van een mammy die een supermantrui breit. Voor wie breit ze die trui? Voor haarzelf, zegt de man naast haar. Hij bedoelt: zij is nu zelf Superman. Joyce weet het zo net niet.
Het onzichtbare raakt columnist Joyce Roodnat in de dansvoorstelling ‘Architecture of the invisible’. Moeilijk te zeggen hoe. Noem het oer. Dans is zo oud als de mensheid, ziet ze in het Rijksmuseum.
De musicalfilm van de jaren zestig boden escapisme. Nu is het genre terug, maar de musicals-nieuwe stijl, zoals ‘Joker: Folie à Deux’, zijn allerminst zoetsappig, ziet Joyce Roodnat.
Kunst reageert op wat de wereld aanreikt. Die wereld is in chaos en oorlog, en de Biënnale 2024 puilt uit van artistiek commentaar op wat de macht uitvreet met klimaat, emigranten, racisme, ziet Joyce Roodnat in Venetië.
In Parijs ziet Joyce Roodnat dat veel musea na de Olympische Spelen nog met het vermoeide thema ‘de sport in de kunst’ zitten. Musée Pompidou niet. Daar heeft ze een ontmoeting met een paraplu die haar gelukkig maakt.
Theaters en musea ontdekken wat er te halen valt als je de man-georiënteerde tradities niet langer voor een natuurwet verslijt. Hoe verloopt een goede beeldenstorm?, vraagt Joyce Roodnat zich af.
In de film ‘Poison’ en in het boek ‘Nachttrein naar Berlijn’ gaat het over herinneren. Kan je herinneringen de toegang weigeren of naar de uitgang begeleiden?, vraagt Joyce Roodnat zich af.
Het is tijd voor actie, nu de PVV-fractie van de zopas geïnstalleerde regering dreigt met het schrappen van alle kunstsubsidies. In het Italiaanse Bologna ziet Joyce Roodnat hoe je dat doet: Giorgia Meloni, rot op.
Het ging stanley brouwn niet om schoonheid, maar Joyce Roodnat ontdekt het tóch in zijn werk. Bij galerie Eenwerk pinde Meta Struycken schoonheid vast in een kleine witwollen mantel, met uit de zoom opkomend zonlicht.
Hoe was Maria eraan toe geweest als ze niet door patriarchale kerkvaders bij elkaar was gefabuleerd? Joyce Roodnat vraagt het zich af na het zien van twee geweldige voorstellingen: ‘Alles moet weg’ van Dries Verhoeven en ‘Hardkoor’ van Naomi Velissariou.
In de kunsten is alles bedacht en de bedoeling, dat weet het publiek en daar kan geen kunstenaar onderuit. Dus hoe echt is ‘intiem gedrag’ van acteurs als de camera erop staat?
Wasgoed aan de lijn is niet klef of aanstootgevend, maar een levend kunstwerk. Het heeft lust tot leven. Geen wonder dat het er in de kunsten van wemelt, vindt Joyce Roodnat.
Bij de opening van het filmfestival van Cannes zingt zangeres Zaho de Sagazan voor regisseur Greta Gerwig de Bowiesong ‘Modern Love’. Joyce Roodnat kijkt ernaar en denkt aan God en de mens.
De btw-verhoging op kunst en cultuur is een strafkorting voor lastpakken die brutaalweg de macht bevragen. Maar kunstenaars zullen met ongrijpbare scherpzinnigheid op de werkelijkheid blijven reageren, denkt Joyce Roodnat. Autoriteiten sparen kunnen ze niet.
Net als haar Cobra-collega’s wentelde Else Alfelt zich in een hartstocht voor kleur en half-abstracte vormen. Maar zij rotzooide niet maar wat aan, zoals Karel Appel beweerde te doen. Joyce Roodnat wordt meteen binnengehengeld op een expositie rond Alfelt in Schiedam.
Er wordt laatdunkend gedaan over de ‘kunsttoerist’. Waarom? Er zijn slechtere argumenten voor een vakantiereis, de jacht op olifanten bijvoorbeeld, of een strandvakantie aan een zee waar wanhopige bootmigranten in verdrinken.
De World Press Photo van het Jaar toont een Palestijnse vrouw die het lichaam van haar gedode vijfjarige nichtje omklemt. De foto is direct geduid als een fotografisch equivalent van de Piëta. Maar dat legt de foto ongepast een westers-christelijke context op, stelt Joyce Roodnat.
Ze had kaarten om Edo de Waart te zien dirigeren. En toen besloot hij te stoppen. Joyce Roodnat moest slikken: waarom net nu? Belachelijk, weet ze, maar zo zijn liefhebbers. Sterker: het kan nog veel erger.
In de nieuwste Disney-film lijkt iedere vrouw een hertje, merkt Joyce Roodnat op. In een kringloopwinkel treft ze een lustrumalmanak van een studentenvereniging. Interessant vanwege de folklore van ongegeneerd wangedrag.
Het recht op een ongestoord concert bestaat, vindt Joyce Roodnat. Wat de reden ook is, moreel gesproken is het verstoren van een kunstwerk een verkrachting: niet goed te maken en nooit goed te praten.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/taxonomy/7e02eba-Roodnat%252C%2520Joyce%25202023%2520MD%252017%2520700%2520WEB.png)