Sarah Sluimer schrijft elke week een column. Ze is de auteur van boeken, essays en toneelstukken.
Even overwogen we, oh zoete ledigheid, met z’n vijven all inclusive naar een misdadige oliestaat te vliegen, maar ik heb nu eenmaal niet het lef om mijn linkse praatjes te paren aan zoveel proleterige onverschilligheid. Dus gingen we met de trein naar Parijs.
Columnist Sarah Sluimer vond jaren geleden een Honingblond bureautje bij het grofvuil. „Precies groot genoeg om in mijn eentje aan te schrijven, met een theekopje rechts naast mijn laptop en een klein asbakje links. De jaren daarna sleepte ik het bureautje overal met me mee.”
Bluey is een serie over het intieme, het huis, die motor van mensenlevens waar we nog steeds zo weinig over schrijven, behalve wanneer er iets ontwricht raakt. Het alledaagse van Bluey, wat we onterecht vaak als vrouwengeneuzel afdoen, ontroert mensen diep, ziet Sarah Sluimer.
Sarah Sluimer
Op Instagram zag ik een vrouw met honderdvijftigduizend volgers, die foto’s deelde van haar opbollende buik en van een echo. Maar de vrucht bleek niet meer in leven, zo schreef ze eronder. Wat een vrolijke aankondiging had moeten worden, verwerd tot een bericht vol verdriet.
‘Succes mama.’ In de enorme hectiek van gisteren en heftigheid van alles wat er gebeurde, ontroerde dit appje van mijn zoon mij gisteren enorm. Vandaag (…) bleef ik eraan denken.
Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de…
Een van mijn favoriete dingen in het leven is een bioscoopbezoek met de kinderen. En dan niet naar het filmhuis waar ze integere films draaien over, bijvoorbeeld, een meisje dat in de hemel op zoek gaat naar haar overleden moeder.
Deze week kreeg ik een teleurstelling op werkgebied te verwerken. Ik zou tot mijn grote vreugde een voorstelling gaan schrijven en regisseren bij Orkater, maar door een curieuze…
Het jongste kind legt een hand op het been van de vader en nestelt zich dicht tegen hem aan. Ze kent het ik en jij, de afstand tussen haar en de rest van de wereld vertaalt zich in het nachtelijke roepen, omdat ze de eenzaamheid niet verdragen kan, en samen wil vallen met de grote lichamen in het grote bed.
Jarenlang hebben millennials aan keukentafels geduldig ‘de nieuwe tijd’ proberen uit te leggen. Een deel van de ideeën hebben we als samenleving heus wel mokkend geïncorporeerd, maar nu is woke failliet, ziet Sarah Sluimer.
De uitreiking van de Toneelprijzen bleek een overeenkomst te hebben met de totstandkoming van een pindakaasvloer: alles werd liefdevol uitgesmeerd.
Ik was te gast in Radio Pedis, een podcast van Omroep Zwart, waar Indo’s alle tijd en ruimte krijgen om te vertellen over de consequenties van het bloed dat door hun aderen stroomt. Ik had al lang niet meer in het openbaar over dat deel van mijn geschiedenis gesproken. Dat heeft allerlei redenen.
In Arezzo was het heet en droog. Het huis was een fort, met trappen van steen en kamers met piepkleine ramen. Het zwembad lag onderaan een heuveltje, blauw en lauw, met grote hoornaars die zich op het water stortten.
Mijn schoonvader Adri is 83 en woont in Den Bosch, in een flat waar zijn vriendin Carla tot een half jaar geleden ook woonde, maar nu woont hij daar alleen, omdat Carla dood is.
Ik voelde mezelf nog een beetje te jong voor het boek, alsof ik een voorschot nam op wat me allemaal te wachten stond, en daarmee de laatste jaren onbezorgde vruchtbaarheid verpestte. Tegelijkertijd kon ik niet stoppen met lezen, omdat ik nu eenmaal graag weet wat er op het menu staat voor ik naar het restaurant ga.
Cléo, Willem en ik gingen op een maandagochtend naar de Marina Abramovic-tentoonstelling in het Stedelijk Museum.
Zo’n kluwen mannen, je komt ze in de groentijd ook wel tegen, is als een levensgevaarlijk organisme, uitstulpend, vervormend, massief, met tentakels die alle kanten op schieten.
Nu Sarah Sluimer thuis weer een tv heeft, kijken ze eigenlijk maar naar één programma: Mindf*ck van Victor Mids. „Een duistere tovenaar die eruitziet als een supercute huisarts.”
Hee, hallo, wat goed dat je tijd hebt weten vrij te maken. Ik heb vast koffie voor je besteld. Wat zie je er… levend uit. Ja haha, beetje oppassen met wat je zegt natuurlijk.
Het ‘Good evening and welcome Europe!’ van Eurovisie-Songfestivalpresentatrice Petra Mede klonk net zo als altijd. Toch dacht Sarah Sluimer heel even de paniek in haar ogen te zien flitsen.
Vrouwenpijn is volledig geaccepteerd binnen onze samenleving, ziet Sarah Sluimer. Ook nu nog, 2.445 jaar na Medea.
Real Housewives of Amsterdam Tamara Elbaz en Maria Tailor, die in hun podcast Sophie Hilbrand omschreven ‘alsof ze al 20 jaar geleden is gestorven en aan het ontbinden is’ mochten bij diezelfde Sophie komen aanschuiven om het over verlammende schoonheidsidealen te hebben.
Cléééo, Cléééheejoo, daylight come and me wan’ go home. Ja? Lopen maar. Nee, die andere kant op. Naar buiten. Kaas, je jas is hier. Hier. Hier. Schoenen, nee, niet schoenen Cléo?
Ze wilde niets weten van depressie, dat was niet haar probleem. Ze had alleen zo weinig zin om zichzelf over te leveren aan de vooruitgang.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/taxonomy/83e2b25-Sluimer700.png)