Taco Borger

Het gaat erom wat je verstaat onder de vrijheid van meningsuiting voordat je het belang ervan steeds maar weer herhaalt, bepleit Taco Börger.

Ik moest zo snel mogelijk komen, want het klonk erg gevaarlijk. Om half elf had hij nog een plekje voor me.

God zou me ervoor belonen. Dat wist hij zeker. Ik had er weinig vertrouwen in, maar bedankte hem toch en zei dat ik het een geruststellende gedachte vond.

Pilmeroth K 104 was wel de meest mysterieuze plaats die ik ooit in m’n navigatie had ingevoerd. Een vriend van me had er tijdens zijn vakantie iemand ontmoet die wushutraining…

Ze wilde weten of ik hobby’s had en ik had verkeerd geantwoord. Autorijden was namelijk geen echte hobby, vond ze.

Dat ik het te duur vond, begreep ze werkelijk niet. Het was immers een echte Armani. Dat kon je zien, vond ze. Ik zag het niet. Maar het interesseerde me ook niet.

De kamer was 130 euro per nacht. En hij moest hem ook nog gereed maken, want hij had zo laat natuurlijk geen gasten meer verwacht. Het kon wel een half uur duren.

Het was minstens dertig jaar geleden dat ik iemand het voor het laatst had horen zeggen. Destijds waren het vooral m’n tantes die het vonden, maar ditmaal waren het twee oude…

Het heeft ruim zesenveertig jaar geduurd voordat ik eindelijk eens voor de Toren van Pisa stond en niemand die daarover ooit gezeurd heeft.

Het was geen goed voornemen voor 2012. Het was gewoon tijd voor verandering. Als individu moet je tenslotte ook evolueren en na tien jaar zonder keuken geleefd te hebben was ik…

Het was de tweede keer dat ik ze zag. De eerste keer waren ze alleen maar langs m’n huis gereden en had ik me verwonderd afgevraagd wat een hond in hemelsnaam met een uitlaat…

Een liefhebber van sneeuw ben ik nooit geweest. Als kind had ik er al een hekel aan en dat is altijd zo gebleven. Het zit waarschijnlijk in m’n genen.

Ik zei dat het een brommer was en geen motor. Hij vond het toch een mooi ding ook al was het een brommer. Een crossbrommer, zei hij in zichzelf en knikte. Helemaal zwart.

Het weer was aangenaam geweest die avond. Aangenaam op een manier waarop het dat ook in het voorjaar kan zijn: fris met hoop op verbetering.

Hij had me verkeerd gestuurd. Dat wist ik inmiddels zeker. Maar dat het de nasleep van de Tweede Wereldoorlog was waardoor ik hier nu zat had ik natuurlijk nooit kunnen bedenken.

Afgezien van de kleine tafels die dicht tegen de gevel stonden, had het gebouw eigenlijk niets waardoor het op een restaurant leek.

Hij wilde 5 euro voor benzine. Althans, dat maakte ik op uit zijn gebaren want ik verstond geen woord van wat hij zei. Daarna wilde hij ook wel iets te roken.

Het dorp waarop ik kilometers lang m’n hoop gevestigd had bleek niets meer dan een lange rij oude gebouwen aan weerskanten van de weg waarvan de huizen verlaten leken en de…

Het was alweer een paar jaar geleden dat mijn broer me vroeg wanneer iets nou eigenlijk kunst was. Gezien hetgeen hij sinds kort aan de muur had hangen vond ik dat eigenlijk een…