Stephan Sanders schrijft elke week een column voor NRC.
Het is de tweede naam van Desiré Bouterse (1945-2024) en de eerste van mijn man: Delano, veelvoorkomend in Suriname. Dat ik de mijne in Nederland ontmoette, eind jaren 90, daar heeft Bouterse een hand in gehad.
„Apotheek. Dicht? Kan niet.” Ik verbeeld me dat haar hele beeld van Nederland als welvarende, strak georganiseerde natie in een klap in duigen valt.
Vijf jaar geleden zou het bericht over te weinig commando's het NOS Journaal niet hebben gehaald. Maar Poetin is geen imaginaire vijand meer.
Waarom grepen de gebeurtenissen in Zuid-Korea columnist Stephan Sanders zo aan? Hij is nooit in het land geweest en kent hooguit wat Nederlandse adoptiekinderen van Koreaanse origine. Hij had het ook dichterbij huis kunnen zoeken: in Hongarije of Roemenië, waar het democratisch ethos nu ook niet bepaald bloeit. Waarom was Zuid-Korea dan juist de druppel?
Schaamte is geen kleinburgerlijke emotie die ontmanteld moet worden, schrijft columnist Stephan Sanders. De #MeToo-beweging en de Franse Gisèle Pelicot laten zien dat schaamte volop mee mag doen, mits de daders ermee worden opgezadeld.
Stoppen is voor een actiegroep doorgaans niet makkelijk, schrijft columnist Stephan Sanders. Des te opmerkelijker is volgens hem dat actiegroep Kick Out Zwarte Piet wel aankondigt geen actie meer te voeren.
In Nederland lijken NSC en de andere coalitiepartijen helemaal klaar voor een ‘beschavingsoorlog’, schrijft columnist Stephan Sanders. „Politici die uit de ophef van de laatste dagen een beschavingsoorlog willen peuteren – dat is echt schandaleus.”
„Ik hoop dat Amsterdam de lieve stad blijft die het is”, zei oud-burgemeester Eberhard van der Laan in 2017. Misschien al eerder, maar in ieder geval afgelopen week raakten zowel Israëli als Amsterdammers in een klap ontnuchterd, schrijft Stephan Sanders.
Een klein jaar geleden liep Thomas Chatterton Williams, de Amerikaanse schrijver die in Parijs woont, te somberen door de straten rond zijn huis over Trump én ‘race politics’. Columnist Stephan Sanders somberde met hem mee.
God en NRC, dat is niet bepaald een geheide combinatie. Vorige week schreef Stine Jensen een artikel ‘God blijft dood. Leuker kan ik het niet maken’.
Lang rookte columnist Stephan Sanders in het bijzijn van anderen. Hij stopte ermee uit schaamte naar zijn omgeving en is nu overgestapt op een e-sigaret.
Er is de laatste jaren een vloed aan studies over slavernij. Volgens Stephan Sanders is het aanbod zo groot, omdat er veel achterstallig werk te verrichten viel. Tijdens zijn middelbareschooltijd in de jaren zeventig kwamen die zaken amper aan bod.
Het politieke midden wordt gekaapt, en vervolgens bezet door extremisten, die hun kiezers bezweren vooral geen schaamte te voelen voor hun stem, want echt, hartstikke normaal, helemaal het midden.
"What is a smartphone?” Wat heb ik die woorden van de door de Britse actrice Maggie Smith gespeelde gravin Violet Crawley vaak aangeroepen, alleen, bij wijze van verzuchting, maar meestal in gesprek met meerdere mensen.
De manier waarop de regering ‘grip’ probeert te krijgen op migratie is dubieus, stelt columnist Stephan Sanders.
Tijdens een autorit in Paramaribo praat columnist Stephan Sanders met z’n chauffeur. Hij is vastbesloten naar Nederland te verhuizen. „Wilskracht en vastberadenheid die het opnemen tegen wetten en praktische bezwaren.”
Hier zijn twee feitjes, die niet zelfstandig kunnen overleven buiten de couveuse: ze moeten gevoed worden, verbonden met een groter verhaal, willen ze dienen als illustratie van een politieke boodschap.
Regerend Nederland is er onderhand wel klaar mee; het duurt gewoon te lang, geen stip op de horizon, er is enkel maar die horizon.
De hele week al steekt dat ene zinnetje van Herman Brusselmans als een graat in mijn keel. Je kan in taal zoveel geweld stoppen dat een zin zowat een fysieke handeling wordt.
‘Moeten jullie nog of zijn jullie al geweest?” Gewoon, een gemiddeld gesprekje in de zomer, en dat ‘moeten’ gaat niet over een prostaatonderzoek of een verplichte vaccinatie, maar over de vakantieplannen.
Ik kijk uit het raam, niet het mijne, maar dat van het Rotterdamse hotel New York: voor mij die oneindige waterwegen, de havens nog weer verderop, en daarna: de zee.
Waarom lijkt bij politiek rechts alles moeiteloos te verlopen en is er bij links vaak herrie in de tent?
Succes kent vele vaders, en een moordaanslag kent vele daders, ook als het er de schijn van heeft dat één man verantwoordelijk is voor de aanslag op Donald Trump.
Er zit ook een nadeel aan dat steeds dichterbij kruipende Europa; zo kan ik als Nederlands burger weinig bijdragen aan de Franse verkiezingsstrijd, maar evenzogoed zat ik zondag te duimen op de bank.
Vandaag worden de ketenen doorbroken, ‘Keti Koti,’ weer eens, en steeds vaker ook in Nederland. Het toeval wil dat ik net bezig ben de roman Kopzorg te lezen van Edgar Cairo…
We hadden het eerder bij de hand, al ging het toen om een vriendelijker variant. Rond 19 december 2022 was minister Weerwind van Rechtsbescherming in Suriname om daar namens de…
Het is een kokette gewoonte. Er komt een dakdekker aan de deur, besteld en wel. Ik zal hem even rondleiden door het huis (lekkage) en ook het dak laten zien.
Ik moet altijd nazoeken hoe het alweer zit, die verhouding tussen het Europese Parlement, de Europese Raad en die Europese Commissie.
Zelden zo weinig gedubd over mijn stem als bij deze Europese verkiezingen; er moet een flink tegenwicht komen tegen Europees radicaal- en extreemrechts, en de fractie van de…
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/09/stephan-sanders-sq.png)