Sheila Kamerman is redacteur bij NRC en schrijft regelmatig columns
Mini-stadhuisjes moesten het worden, in elke wijk één. Iedere Rotterdammer moest er zo binnen kunnen lopen om iets aan de gemeente te vragen. Dát was het idee achter de wijkhubs, die vanaf 2021 in Rotterdamse wijken verschenen, schrijft columnist Sheila Kamerman. Werkt het ook?
De Wijthmenerplas bij Zwolle is een recreatieplas zoals die eruit hoort te zien: achter een grasveld met bomen een zandstrandje langs het water.
Wat zou Mikael (11) missen aan Nederland als hij is uitgezet naar Armenië? Het is een land waar hij nooit eerder was.
De kloof tussen stad en platteland wordt vaak enorm overdreven. Behalve als het gaat om de ooievaar. In het westen heerst liefde, over de IJssel is er afgrijzen.
Midden in het centrum van Rotterdam, pal achter de Markthal. Ook als er niet wordt gesurft, staan er toeschouwers op de brug.
Annie Zinhagel houdt een stuk suikerrietstengel omhoog. Dik als een babyarmpje. Het gaat van hand tot hand.
Plan B, het back-up plan om te vertrekken als het in Nederland té onprettig wordt, is uit de kast. „Het wordt een steeds reëlere gedachte om met mijn gezin ergens anders opnieuw te beginnen”, zegt Fatima.
Zwarte schimmelplekken op het plafond. Niet in de badkamer, maar in de slaapkamer. Dat heeft Suzanne Vergouwe (33) in Rotterdam.
Het hangt af van de windrichting, vaak hoor je het door heel Delfshaven: de gebedsoproep vanuit de Mevlanamoskee in Rotterdam-West. Niet alleen op vrijdagmiddag.
Lois van Thiel (75) is bekend in Rotterdam, en niet alleen omdat hij een baaierd aan speciaalbieren verkoopt en er vrijwel alles vanaf weet.
Naast me in de bijrijdersstoel van haar Saab zit m’n bovenbuurvrouw (91). Ze is goedgemutst als altijd. De navigatie op mijn telefoon vertrouwt ze voor geen cent. Rij jij zó?
Rotterdam tijdens de marathon is Rotterdam op z’n best. Het feest is ongeëvenaard en 'You never walk alone' van Lee Towers is nooit méér waar.
En daar gaan we weer. Op naar een kinderspeelplaatsje bij de Ettaouhid-moskee in Rotterdam-West, afgelopen vrijdagmiddag.
In een klein restaurant aan de Oudedijk in Rotterdam zit een vriendengroep aan een lange tafel. Twaalf mannen, tussen de veertig en vijfenzestig jaar. Feyenoordsupporters.
Als je oudere Rotterdammers mag geloven, zei vroeger iedereen elkaar gedag, zat iedereen bij een beetje zon ’s middags op de stoep met een pilsje en een blokje kaas en plakten buren elkaars fietsband.
Een etentje in een Afghaans restaurant in Rotterdam met zeven vrienden. Dat is leuk, tot het gaat over het Nederland van nu. Een gevoel van onheil houdt hen in de greep.
Mark belt. „Naast mij staat een mevrouw die zegt dat ze naar Amsterdam wil”, zegt hij. Mark ken ik niet, die mevrouw wel. Dat is mijn tante.
Zwijgen is niet altijd goud. Soms is zwijgen gemak. Of ongemak. Vorig jaar waren er bijna 200 explosies in Rotterdam. Dit jaar knalt het gewoon door.
Aufmachen! Polizei! Het is half september, half vijf in de ochtend, in de Rotterdamse wijk Kralingen. Moeder en dochter zijn wakker geschrokken en kijken uit het raam.
In een lunchcafé heb ik het met een vriendin over dickpics. Daar hebben we het nooit over. Nu wel, want ze kreeg er één. Tot haar verbijstering.
Mijn hardloopmaatje Mark vertelde tijdens het hardlopen over de gratis openbaarvervoerkaart die hij had geregeld voor zijn twee kinderen van 7 en 9.
In de Merwehaven van Rotterdam ligt sinds een half jaar het cruiseschip de Silja Europa. Fiets je door Delfshaven richting Schiedam, dan rijst het 14-deks schip in de verte als…
Op een provisorisch altaar staan twee smalle vazen, daarin witte bloemen. Voor het altaar ligt een zachtbruin kleed.
Altijd werd begin december de buurjongen naar de berging gestuurd. De kunstkerstboom halen. En de versiering. Dat zelf naar boven dragen, lukte niet meer.
Bont en blauw moeten mevrouw Spijker en haar vriend zich gaan betalen. Óf ze moeten stoppen met hun relatie. Wat is er aan de hand?
Intens tevreden lopen de twee dames de trap af naar de hal van hun Rotterdamse flat. Daar is de vergadering van de Vereniging van Eigenaren.
Hoe overtuig je iemand met dementie ervan dat verhuizen toch echt beter is? De naaste van columnist Sheila Kamerman werd met een list verplaatst.
Een piepende monitor hangt boven haar ziekenhuisbed. Haar rechtermondhoek hangt naar beneden, haar rechterarm en been kan ze niet bewegen. „Ik wil dit niet.”
Met zeven fietsvrienden stapte Henk Rek (71) een paar weken geleden op zijn racefiets, voor een rondje van 100 kilometer door Noord-Holland. Rustig, ze zijn geen twintig meer.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2020/12/sheila7.png)