‘Ik schaam me voor hoe ik vroeger tegen oude mensen aankeek’

In Beeld

Auteurs
- Ingmar Vriesema
Gepubliceerd op 27 december 2024
Leestijd 4 minuten

Leeslijst

Zoom in

Foto Olivier Middendorp

Circusartiesten Paulo Duijker (72) en Mayke Heessels (70) spelen in hun show deze winter dat ze in een bejaardentehuis wonen. Hun achttiende winter in het Amsterdamse Westerpark is het, met hun circus Zanzara. De voorstelling, ‘Old for all’, is te zien sinds half december.

In het echt wonen ze samen in een woonwagen. Die staat in Doetinchem, op een lap grond die zelf ook oogt als een circusterrein, met zijn pipowagens en caravans en vrachtwagencabines. Op een grijze novemberdag, daags voor het Grote Verkassen naar de hoofdstad, vertellen de twee over de voorstelling terwijl hun dochter Jans en schoonzoon Rik in de hoge naastgelegen loods hun trapezeact instuderen. Ook zij zijn deel van circus Zanzara en wonen hier, in een eigen woonwagen, met hun zoons Dorus en Pim. Er zijn ook twee poedels, Hertog en Henk.

Paulo: „Ik schaam me voor hoe ik vroeger tegen oude mensen aankeek. Ik schreef ze eigenlijk af. Dat verwerken we in de voorstelling.”

Mayke: „Ja, we laten zien dat oude mensen allereerst méns zijn.”

Paulo: „En dat er heel verrassende dingen uit oude mensen kunnen komen. Acrobatiek bijvoorbeeld. Ik neem Mayke op de schouders.”

Mayke: „We spelen de voorstelling met zo’n vijftien man, Paulo ik zijn verreweg de oudsten. De anderen kleden zich ouder, met kostuums.”

Paulo: „In één scène is er een toren van vier rolstoelen en daar klimt een van de bewoners van het bejaardentehuis in. Die maakt een handstand. Nee ik niet. De echt zware acrobatiek doe ik niet meer. Salto’s ook niet. En ik kan ook niet zomaar in de trapeze gaan hangen.”

Mayke: „Je kunt de spagaat nog.”

Paulo: „Bijna ja. Bijna tot op de grond. Het is heel gek: tijdens een voorstelling, zelfs als ik mijn lichaam van tevoren niet heb opgerekt, dan lukt die spagaat, zonder dat een spier scheurt. Het is de adrenaline denk ik. En het spiergeheugen.”

Mayke: „Paulo is van oudsher van de acrobatiek, ik niet. Ik deed altijd poppentheater. Maar ik zit nu tien, vijftien jaar op yoga en ik kan nu iets wat ik mijn leven lang niet kon: vooroverbuigen en dan met mijn hand én vingers plat op de grond.”

Paulo: „Bijkomen van een nacht doorhalen, dat duurt veel langer. Dat doen we nog weleens ja. Zoals vorig jaar, toen moest ik spullen vervoeren voor een ander circus en reden we gewoon de hele nacht door.”

Mayke: „Het grappige is, bij het opbouwen van de tent merk ik: we houden het behoorlijk lang vol.”

Paulo: „Ja, laatst verhuurden we onze circustent voor een festival in Tilburg, circus Circolo, we reden erheen met de vrachtwagen en dan moeten al die palen gesjouwd worden en alle ankers de grond in. Dan doen wij tweeën net zo hard mee. Je merkt zelfs dat sommige jongeren het niet bijhouden. Maar eerlijk is eerlijk: als acrobaat haal ik natuurlijk niet meer het niveau van vroeger. Dan is wat ik nu doe onder de maat.”

Mayke: „Ja maar dat ziet het publiek echt niet hoor. Je hoort weleens: je moet als artiest op het hoogtepunt stoppen. Dan denk ik: huh, waarom?”

Paulo: „Ik wil in elk geval bezig blijven. Dat is het mooie aan het circus, er is altijd wel íéts dat gedaan moet worden: de administratie, de logistiek, het regelen van vergunningen…”

Mayke: „Ik bedacht laatst: ik wil wel door tot mijn 86ste. Dat lijkt me een mooi nieuw ijkpunt.”

Paulo: „Je wilt nuttig blijven. Dat willen zelfs dieren. We hebben met paarden gewerkt. Zoals dat ene paard, hoe heette die ook weer… als ik de vrachtwagen startte, dan begon-ie door de wei te rennen want hij wou mee, mee, mee! Joske ja. Een Fries. Hij wilde erbij horen dan, dat vond-ie geweldig.”