Het jaar 2025 was nog maar een paar uur oud en ik ergerde me alweer kapot. Om het feit dat er op 1 januari nog steeds geen vrouwen mogen springen van de schans in Garmisch-Partenkirchen, zoals de mannen al ruim zeventig jaar doen tijdens het Vierschansentoernooi.
In plaats daarvan springen ze rond de jaarwisseling van twee schansen: op 31 december in Garmisch, en op 1 januari in Oberstdorf – de twee Oostenrijkse schansen zijn niet voor de vrouwen. Maar de échte zucht kwam pas toen ik hoorde dat de winnaar van de kwalificaties geen 3.200 euro kreeg, zoals bij de mannen, maar slechts een goed gevulde toilettas.
New year, same old shit. Maar wat valt ook te verwachten in een sport waarvan de voorzitter van de internationale federatie vijftien jaar geleden nog zei dat het onverantwoord is als vrouwen van een schans springen, omdat de baarmoeder ervan kan barsten. In 2014 werd schansspringen voor vrouwen pas olympisch – waarschijnlijk nadat iemand de voorzitter had uitgelegd dat de baarmoeder geen kerstbal is.
Pfff dacht ik, hier heb ik zó geen zin in. Laat ik eens wat leuks opzoeken over schansspringen voor vrouwen. Laat ik eens kijken hoe het met Sara Marita Kramer is, de in Apeldoorn geboren Oostenrijkse, die ooit op tv was in het programma Ik vertrek. In 2008 vertrok ze met haar vader, moeder, twee oudere broers en jongere zusje naar het Oostenrijkse Maria Alm. Ze gingen er een hotel met een pannekoekenrestaurant in de bergen beginnen. Sara Marita was toen zes.
De meeste afleveringen van Ik vertrek gaan over gekluns met de taal, rampzalige verbouwingen en allerlei andere onhandigheden van de hoofdrolspelers. Het verhaal van de familie Kramer ging over hoe het leven kan toeslaan: de moeder van het gezin overleed toen ze ruim een jaar in Oostenrijk woonden. Hotel nog niet af, het land nog niet hun thuis. Toch bleef de familie, de vader met de vier kinderen tussen vijf en elf jaar. Langzaam vonden ze hun draai in de sneeuw, en Sara Marita sprong voor het eerst van de babyschans. Ze bleek een fenomenaal talent: in 2020 werd ze namens Oostenrijk wereldkampioen bij de junioren, en in 2022 won ze de wereldbeker. Ze had zich ook gekwalificeerd voor de Olympische Spelen dat jaar, maar testte vlak voor vertrek positief op Covid. Ze was gebroken.
Deed ze eigenlijk mee aan de Two Nights Tour, het vrouwensurrogaat voor het Vierschansentoernooi? Ja, daar staat haar naam. Ze heeft de finale niet gehaald.
Ik zie dat ze vlogs is gaan maken over haar leven. Over hoe ze met tegenslagen omgaat. Over hoe „keep going” niet alleen haar levensmotto is, maar het levensmotto van het hele gezin Kramer. Ook haar vader, broers en zusje komen in een van de vlogs aan het woord. Ze vertellen, vijftien jaar later, over hoe moeilijk de beginperiode in Oostenrijk was, met zoveel tegenslagen en verdriet. Ze vertellen ook over hoe hecht het hen heeft gemaakt. En over hoe ze hebben geleerd dat er altijd een lichtpuntje is, als je maar verder gaat. Op dit moment lukt het niet op de schans bij Sara Marita. De klik is er niet, het vuur is uit. Maar ze voelt de sprankeling nog wel. Ze weet dat het terug kan komen, als ze zichzelf ruimte geeft.
Kijk, dít zijn de dingen die ik wil horen dit jaar. Buitengewone verhalen, over buitengewone vrouwen die buitengewone dingen doen. Keep going, Sara Marita. Keep going.
Marijn de Vries is oud-profwielrenner en journalist.