Kunstenaar Julian Stips, zoon van kunstenaar Wouter Stips: ‘Ik ben opgevoed omringd door kunst en kleur’

Julian „Al mijn kleren zijn wijd en los en moeten vooral lekker zitten. Hoe meer X’en er voor de L staan hoe beter. Ik ben best slordig en onhandig, dus er zitten vaak meteen vlekken of gaten in mijn kleren, aan dure kleren begin ik daarom niet. Het grootste deel is vintage of komt uit de bakken van Gideon Italiaander [een opkoper van inboedels en restpartijen]. Er hangt niks van boven de 100 euro in mijn kast.

„Toen ik mode ging studeren aan de academie in Arnhem was ik helemaal niet bezig met wat ik zelf droeg. Ik hield vooral van tekenen. Als jongetje tekende ik al de hele dag door prinsessen in mooie jurken. Tijdens een horrorles die me tot m’n sterfbed bij zal blijven moesten mijn klasgenoten en ik elkaar rangschikken op wie het best gekleed was. Ik bleef als een-na-laatste over. Na mijn afstuderen heb ik nooit meer een kledingstuk gemaakt. Ik vind het veel leuker om in mijn tekeningen vrij van regels met stoffen en silhouetten bezig te zijn, zonder erover te hoeven nadenken dat er iemand in rond moet lopen.

„Ik heb jarenlang alleen maar zwart-witillustraties gemaakt. Monnikenwerk, ik zat de hele dag over een tafel gebogen met een kroontjespen. Rond corona ben ik gaan experimenteren met verf en kleur. Er ging een wereld voor me open. Toen ik dat werk voor het eerst tentoonstelde in een galerie, werd die bijna helemaal leeggekocht.

„Mijn vaders werk is ook een explosie van kleur. Dat was ons huis vroeger ook, ik ben omringd door kunst en kleur opgevoed. Dat heeft wel een basis gelegd, merk ik. Al lijkt ons werk niet op elkaar. Wat we vooral gemeen hebben is dat we allebei stronteigenwijs zijn en doen waar we zelf zin in hebben. Als mijn vader kritiek heeft op me, kan ik heel kribbig worden. Dat betekent natuurlijk ook dat ik zijn mening serieus neem.”

Wat ik aan heb, kan me helpen me ergens naartoe te leiden, het brengt me in een bepaalde stemming

Wouter „Julian zat als kind áltijd te tekenen. Toen hij elf was heb ik hem naar een wekelijkse cursus naaktmodeltekenen gestuurd. De andere cursisten, allemaal volwassenen, stonden zich te vergapen hoe snel hij een tekening opzette. De docent was ook flabbergasted. Toen hij mode wilde gaan studeren aan de kunstacademie heb ik dat zoveel mogelijk gestimuleerd.

„Dit voorjaar hebben we samen geëxposeerd bij Artzaanstad in Zaandam. Het is heel bijzonder om dit vak met hem te kunnen delen. Op vakantie bezoeken we graag samen musea en dan vinden we vaak dezelfde dingen mooi. Bo, mijn dochter, is ook heel creatief. Ze heeft als artdirector aan films en commercials gewerkt en werkt nu bij een interieurtijdschrift. Ze kan trouwens ook prachtig schilderen, maar doet daar niks mee.

„Zelf kom ik uit een minder creatief gezin. Ik was net als Julian altijd aan het tekenen en wilde naar de kunstacademie in Rotterdam, maar mijn vader vond dat niks. Het mocht alleen als ik een reclame-richting op zou gaan, want ‘daar kon je tenminste geld mee verdienen’. Ik wilde liever beeldhouwen, maar heb grafisch ontwerpen en typografie gedaan, dat vind ik nog steeds jammer.

„Later heb ik twintig jaar als tv-producent gewerkt. Ik had een goede positie, maar in de jaren negentig heb ik mijn baan opgezegd om fulltime te kunnen schilderen. Een goede beslissing. In die tijd gingen zeefdrukken als warme broodjes over de toonbank, algauw verdiende ik bijna meer dan bij de televisie. Maar het was vooral bevrijdend.

„Ik draag veel kleren van Mads Nørgaard. Dat zijn geweldige kleren die goed bij mij passen. Een beetje stoer, met vrij eenvoudige, pure vormen en het zit gewoon lekker. Ik doe heel lang met mijn kleren en repareer ze vaak. Deze schoenen van Dirk Bikkembergs heb ik misschien wel twintig jaar. Af en toe knap ik ze op met verf. Als ik ga schilderen moet ik goeie schoenen en kleren aanhebben waar ik me lekker in voel. Wat ik aan heb, kan me helpen me ergens naartoe te leiden, het brengt me in een bepaalde stemming.”