Sophia en Diana Bentoh: ‘We zijn weinig gevoelig voor rages’

Sophia „We zijn geboren in Togo en toen we twee en vier waren naar Nederland – waar onze moeder vandaan komt – verhuisd. Toen ik een jaar of veertien was, woonden we in Raalte en waren kleren een manier om tegen de bekrompen mentaliteit daar aan te schoppen. Ik combineerde mini-jurkjes met kisten en werd door iedereen uitgelachen. Maar dat kon me niets schelen.

„Onze vader was kunstenaar, maar vond mijn neusbel en afgeknipte hotpants maar niks. Onze moeder was makkelijker. Zij werkte als arts, maar was ook heel creatief. Ze maakte kleren voor ons en we gingen vaak samen naar stoffenwinkels. Ik was al jong abonnee van het magazine Topmodel en keek vol bewondering naar de catwalkfoto’s van Naomi Campbell in kleding van Azzedine Alaïa. Ik voelde me als kind al aangetrokken tot dat wereldje.

„Na het mbo ben ik naar de modeopleiding van de kunstacademie in Arnhem gegaan. Daar was zeefdrukken mijn favoriete vak. Ik was altijd met kleur en prints aan het experimenteren. Onze vader heeft toen we in Togo woonden ook prints voor stoffenbedrijven ontworpen. Sinds vorig jaar heb ik een eigen modemerk dat vooral om dessins draait: Ibileye – de Afrikaanse naam die mijn opa en oma me hebben gegeven. Het betekent ‘mooi als een kostbare lap stof’.

„Pas toen ik na de academie als stylist ging werken merkte ik hoeveel invloed mijn Afrikaanse roots hebben gehad op mijn kleurgebruik. Als ik oranje met roze combineerde kreeg ik van opdrachtgevers te horen dat dat vloekt. Wie bepaalt dat, dacht ik dan. Een outfit hoeft van mij niet perfect in harmonie te zijn, het wordt juist interessant als er iets schuurt.

„Sinds ik in 2010 moeder ben geworden gaat mijn geld vooral naar kleding voor mijn kinderen. Ik ben me praktischer gaan kleden. Diana zegt weleens dat ze minder van mij terugziet in mijn kleding. Ik ben de laatste jaren vaker bij ketens als H&M gaan kopen, waar ik niet per se achter sta, terwijl Diana juist investeert in mooie merken als Max Mara. Maar dat komt later wel weer.”

Ik denk dat opgroeien tussen de kleurrijke kunstwerken van papa van grote invloed is geweest op hoe intens ik kleur beleef

Diana „Ik koop graag tweedehands. In vintagewinkels denk ik altijd: als ik het nú niet koop kom ik het nooit meer tegen. Na een paar keer dragen blijkt iets soms toch niet bij me te passen. Dan gaat het vaak naar Sophia of Vinted. Als ik iets koop, doe ik ook altijd iets weg. Dat kan bijna niet anders: ik woon in een studio van 24 vierkante meter en moet het doen met twee planken en een rail. Al hangen een paar items al meer dan twintig jaar in mijn kast. Want dat hebben Sophia en ik gemeen: we zijn allebei weinig gevoelig voor trends en rages.

„Als ik kleding koop laat ik me heel erg leiden door kleur. Ik denk dat opgroeien tussen de kleurrijke kunstwerken van papa van grote invloed is geweest op hoe intens ik kleur beleef. Het doet echt iets met mijn stemming.

„Mama stimuleerde onze creativiteit ook enorm. Vanaf ons eerste jaar gaf ze ons al opdrachtjes om in te kleuren of te verven. Als tiener tekende ik het liefst interieurtjes. Ik wilde naar de kunstacademie, maar toen ik met Sophia meeging naar de open dag dacht ik: hier ben ik nog niet klaar voor. Ik vond de mensen te apart. Ik heb jaren in het sportonderwijs gezeten, maar ben bijvoorbeeld ook leadzangeres geweest in een soulfunkband. Uiteindelijk heb ik toch een master afgerond aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht.

„In Brabant en Overijssel, waar we zijn opgegroeid, waren wij vaak de enige krullenbolletjes. Als ik uitging in Zwolle wilden mensen in de kroeg soms met me op de foto en aan mijn haren zitten. Ik heb lang geprobeerd me aan te passen, Sophia durfde meer zichzelf te zijn. In 2008 stopte ik met het sportonderwijs. Dat was ook het jaar waarin ik minder braaf werd. Ik heb nog steeds een paar knalblauwe laarzen die ik destijds gekocht heb. Die doe ik niet zomaar weg.

„Ik heb me lang jongensachtig gekleed in wijde kleren. Ik wilde me verhullen, want ik vond mezelf te grof en te breed door het vele sporten. Sophia zei op een gegeven moment: trek nou eens hakken en een jurkje aan! En dat bleek toch mooi te staan. Ik draag nog steeds graag pakken, maar ben me in de loop der jaren vrouwelijker gaan kleden.”