Omdat je toch wat met je leven moet, ging ik onlangs maar weer eens op zelfverdediging. De docent bleek een aardige jongen die overdag werkte als slotenmaker en in de avonduren les gaf in diverse vechtsporten.
„De wachtlijst voor de zelfverdedigingscursus groeit”, vertelde hij terwijl hij de matten op de grond legde. „En het zijn niet meer alleen jonge bange vrouwen die zich aanmelden. Er zitten tegenwoordig influencers bij, figuren uit de media, journalisten en zelfs iemand uit de gemeenteraad. Het zijn gekke tijden.”
„Waarin het hebben van een mening je gezondheid in gevaar kan brengen.”
„Als je hem te luidkeels verkondigt wel, ja”, mompelde hij. „Goed, laten we beginnen met hardlopen, de beste vorm van verdediging is nog altijd de vlucht.”
Na me twee rondjes te hebben zien rondhobbelen, begon hij me toch maar wat basistechnieken uit te leggen. Er volgden grepen en bewegingen, manieren om een vuist af te weren, uitleg hoe je aan een schop kan ontkomen.
„Kijk”, zei hij terwijl hij deed alsof hij me wilde hoeken. „Na het pareren moet je iemand met de elleboog een stoot in de nek geven. Gevolgd door een trap op de voet, een kick tegen de knie en een zwiep aan de arm waardoor de ander zijn evenwicht verliest en jij kan wegkomen. In vijf stappen ben je vrij!”
Hij dacht even na en zei toen: „Weet je hoe een cilinderslot werkt? Zo’n ding dat in je voordeur zit?”
Hij wachtte – terecht – niet op mijn antwoord en vervolgde: „Binnenin zitten pinnetjes van verschillende lengtes, die overeenkomen met de karteltjes op je sleutel. Als je die in het slot steekt worden de pinnetjes omhooggeduwd waardoor de sleutel kan draaien en de deur opent. Ik denk dat zelfverdediging ook zo werkt. De aanvaller is een soort slot.”
„Van een deur waar ik nooit om heb gevraagd”, zei ik.
„Inderdaad, maar die deur is helaas wel je enige uitweg. Je hebt geen keuze, je móét erdoorheen. Dus geef je die afwerende tik – eerste pin omhoog, die trap – tweede pin omhoog, die klap op het oor – derde pin, een duw tegen de borst en poef, laatste pin omhoog en de deur gaat open.”
„Zelfverdediging is dus een soort inbreken.”
„Eerder uitbreken”, grinnikte hij. „Waarna de wereld weer aan je voeten ligt en je kan doen wat het allerbeste voor je veiligheid is.”
„Namelijk?”
„Rennen. Keihard rennen, tot je geen mens meer ziet.”