‘We delen een hunkering naar een soort elegante punk’

Tomoko draagt een jurk van A.F. Vandevorst, een sjaaltje van Maison Martin Margiela en schoenen van Dries Van Noten. Kiriko een T-shirtjurk uit Rome, beenwarmers van Una Jongenelis, een ketting van John Galliano en schoenen van Miu Miu.

Tomoko

„Toen ik in 1991 van Japan naar Nederland verhuisde, moest ik wel even wennen. Mensen besteden hier veel minder aandacht aan hun kleding – al is dat de laatste jaren absoluut veranderd. Ik heb altijd van Japanse ontwerpers gehouden: Comme des Garçons, Yohji Yamamoto, Issey Miyake. Ontwerpers met een punk spirit, die op prachtige wijze afrekenden met vastomlijnde ideeën over kleding. Belgische ontwerpers als Martin Margiela en Filip Arickxs en An Vandevorst van A.F. Vandevorst deden dat ook.

„Ik doe heel lang met mijn kleding. Het Margiela-sjaaltje dat ik op de foto draag, komt bijvoorbeeld uit zijn allereerste collectie uit 1989. Mijn kleren uit die tijd zijn nog net zo krachtig als toen ik ze kocht. Het zijn kleren die me energie geven, die me sterker maken als ik op het podium sta. Sinds Martin Margiela in 2008 uit de mode is gestapt, kan ik zoiets nergens meer vinden. Ik blijf nieuwe dingen kopen en ik wil geen klagende vrouw worden die meent dat alles vroeger beter was, maar zo’n sterke connectie met kleren heb ik nooit meer gevoeld.

„Mijn moeder maakt zelf kleding en verzamelt oude kimonostoffen in haar atelier. Ik was een jaar of veertien toen we samen mijn eerste kledingstuk maakten: een salopette. De laatste keer dat ik in Japan was, hebben we van drie oude kimono’s een hele grote jurk gemaakt.

„Om eerlijk te zijn ben ik soms best nerveus als ik naar Kiriko’s Instagram kijk. Ze kleedt zich erg gedurfd. Ze speelt in haar outfits met haar seksualiteit en deelt dat ook nog in het openbaar. Als vrouw bewonder ik dat ze dat durft, als moeder ben ik soms huiverig.”

Kiriko

„Ik weet dat Tomoko mijn outfits soms te risky vindt, but I learned from the best. Als kind schaamde ik me als mijn moeder naakt performances deed, met haar borsten bloot op een cd-cover stond of een installatie maakte over haar menstruatiebloed. Pas toen ik een tijdje in Italië woonde, ben ik zelf meer de grenzen gaan opzoeken. Ik ervoer Italië als een land dat veel preutser was dan Nederland en dat daagde mij uit om meer van mezelf te laten zien.

„Ik ben in Nederland opgevoed, maar heb elke zomer wel een aantal weken iets meegekregen van de Japanse cultuur en dat is duidelijk terug te zien in mijn kleding. Ik identificeer me vooral met de kleurrijke stijl uit de wijk Harajuku in Tokio.

Ik ervoer Italië als een land dat veel preutser was dan Nederland en dat daagde mij uit om meer van mezelf te laten zien

„Tomoko en ik houden allebei erg van mode. We zijn beiden bezig onszelf te laten zien en delen een hunkering naar een soort elegante punk, maar uiten dat op een heel andere manier. Haar stijl is serieuzer, ik speel meer met ironie. De nostalgie die zij voelt bij de ontwerpen van Yamamoto en Margiela uit de jaren negentig heb ik niet, ik voel juist verbintenis met wat er nu in Amsterdam, New York of Tokio gebeurt. Ik koop veel vintage en als ik iets nieuws koop, is dat bijna altijd van jonge ontwerpers die ik persoonlijk ken. Ik draag veel van Una Jongenelis, zoals de beenwarmers op de foto. Een andere vriendin, Charlotte Verweij, maakt prachtige, strakke discopakken. Pas sinds de afgelopen paar jaar is er iets meer overlap in wat Tomoko en ik mooi vinden. Deze choker van John Galliano heb ik bijvoorbeeld van haar geleend.”

Fotografie Jaimy Gail. Make-up Vannessa Chan. Haar Hair Studio Picnic