Er was weinig reden tot feest. Een van de vier jarigen zei het zelf. Door een microfoon vanaf het podium. „Er is oorlog in Oekraïne, de energieprijzen gaan omhoog, de poolkappen smelten en laten we Iran niet vergeten…” Waarom ze er dan toch voor hadden gekozen om een feest te geven kreeg ik niet meer mee, want de microfoon viel uit.
Ze waren veertig geworden, de vier vriendinnen die zich tijdens onze middelbareschooltijd de Pink Ladies hadden genoemd. Ze hadden een zaaltje gehuurd en wij, zo’n 250 vrienden en familieleden, waren ondanks het einde der tijden, de baby’s, de burn-outs en de vervlogen dromen, braaf komen opdagen in onze feestkostuums. „Jeetje wat een prikkels”, fluisterde de vriend die ik had meegenomen toen we naar binnen stapten. Want inderdaad, het voelde intens, in deze wereld van tijdlijnen en zelfscankassa’s, ineens al die driedimensionale mensen bij elkaar. Ik schoot meteen hoog in de ademhaling.
Na de toespraak ging de muziek aan. Een nummer van ABBA, want… (de microfoon viel uit). Iedereen rende naar de bar en van de bar renden we naar buiten, waar we onszelf weer opsplitsten in kleine, veilige groepjes. Ik herkende mensen die ik twintig jaar geleden voor het laatst had gezien. Praten voelde angstaanjagend, dus vluchtten mijn vriend en ik naar de dansvloer waar we, op veilige afstand van de ouders van Pink Lady 2, een beetje heen en weer wiegden met de heupen en probeerden te doen alsof we niet liever thuis op de bank hadden gezeten met Netflix. We wilden het wel, feestvieren, maar we leken allemaal te zijn vergeten hoe je dat doet.
Ik weet niet meer wanneer het omsloeg. Misschien na de derde Negroni, tijdens het tikkende klokje aan het begin van ‘Hung Up’. Naast me verscheen een jongen in een fluor outfit, die wat rekoefeningen deed, zoals Madonna in de videoclip. Dat leek een goed idee, dus deed ik mee. Pink Lady 3 legde een hand op mijn schouder en trok me mee naar Pink Lady 4, die een rondje draaide in haar lichtblauwe prinsessenjurk. Ik voelde een rug tegen mijn rug, ergens ging een trui uit, ik begon te zweten, een discolamp dompelde me onder in een zee van sterren, de dansvloer stroomde vol, de drums barstten los en toen waren er alleen nog armen, benen, voeten, handen en elektrische golven, tot vier of vijf of zes uur later de lichten werden aangeknipt en het feest voorbij was.
De Pink Ladies knuffelden elkaar in een kringetje in het centrum van de dansvloer. Wij, hun vrienden, keken naar hen en zagen hoe mooi ze waren. Samen hadden ze de baby’s en de burn-outs en ook dit feest overleefd. Ze openden hun kringetje en gebaarden dat wij bij hen moesten komen. Ik sloeg een arm om een vrouw in een gouden glitterpak, om een jongen in een cowboy-overhemd, we drukten onze natte, moeie mensenlichamen tegen elkaar aan, en, zoals we normaal alleen zouden durven als niemand keek, huilden, brulden en zongen we mee met Al Green, die ons vanuit de speakers smeekte om elkaar niet te verlaten. Niemand maalde om de kater die morgen ging komen. Voor één magisch moment waren we samen één.