Een verslaggeverscolumn, waarbij een columnist ‘het land in trekt’. Dat kunt u vanaf volgend jaar op deze plek verwachten, maar zover is het nog niet. Ik bevind me op straat, dat is alvast iets, en ik sta niet voor mijn huis, al ben ik nog steeds in mijn eigen stad. Normaal stap ik hier eens in de maand binnen, trek ik een nummertje, wacht ik vijf à tien minuten en ben dan aan de beurt. Maar vorige week staakten de openbare apotheken, ik wist dat ik voor een gesloten deur terecht zou komen. Naast die deur hangt echter de medicijnenkluis. Die lijkt nog het meest op een krokettenautomaat, die vroeger automatique heette – alleen krijg je nu niks lekkers te zien. Je voert de code in die je per sms hebt ontvangen, plus je geboortedatum, en als de dingen dan lopen zoals het hoort, rolt jouw medicijn in het vakje.
Maar nu ga ik verslag doen: naast mij trekt een mevrouw verwoed aan de dichte deur, ik vertel haar over de staking. Haar Nederlands is basaal, maar haar gebarentaal universeel. Ze slaat haar handen voor de ogen. „Apotheek. Dicht? Kan niet.” Ik verbeeld me dat haar hele beeld van Nederland als welvarende, strak georganiseerde natie in een klap in duigen valt.
Ik voel met haar mee, ook al omdat ik tot dan toe weigerde gebruik te maken van de medicijnenautomaat. Wie vaak alleen werkt, moet het intermenselijk contact niet verwaarlozen, en in mijn apotheek werkt onder meer de Surinaamse mevrouw E., met wie ik graag een praatje maak, als de drukte het toelaat. Die apotheekmedewerkers staken niet voor niets. Ze zijn overbezet en onderbetaald. Maar ook mevrouw E. is er vandaag niet, alleen een onzichtbare hand die kluisjes vult.
Ik leg de verslagen vrouw naast me uit dat ze met haar huisarts moet bellen, dat die een spoedrecept kan aanmaken en dat zij dan ook zo’n kluisjesklant zal worden. Ik zie aan haar ogen dat ze me niet goed volgt, ik herken ook onmiddellijk haar argwaan jegens mechanische systemen, die de meeste mensen gedachteloos gebruiken, maar die altijd bij jou dienst weigeren.
Wie afhankelijk is van medicijnen reageert ontsteld bij niet- beschikbaarheid. Overlevingsdrift. De razernij aan de balie wanneer een en ander niet voorradig blijkt, wordt linea recta afgereageerd op het personeel. Ik heb vaak toegekeken, en de apotheekmedewerkers kijken er amper meer van op.
Een lastige staking, die niet de gezonden maar de behoeftigen treft. Inwendig heb ik ’m vervloekt, maar in principe verdedig ik toch het stakingsrecht. Die discussie begin ik maar niet met de mevrouw, die nu afdruipt. Letterlijk, met schouders als druppend kaarsvet.