Binnenland

‘Gutmensch’ Jimmy Carter en ‘slimme hosselaar’ Desi Bouterse waren twee uitersten. Sjoerd de Jong beschouwt hun nalatenschap en ziet: een profeet is in eigen land nooit geliefd, de proleet des te meer.

Lichtpuntjes gevraagd? Na een jaar vol oorlogsgeweld en autocratische machtsdrift zijn ze hard nodig. Meestal gaat het om klein huiselijk geluk. Kinderen, of iets diep uit de bucket list. En toch ook politieke hoop: de val van een dictator. Maar columnist Sjoerd de Jong heeft nog een andere.

Dus de man die als premier jarenlang het ‘gave landje’ bezong, wil dat nu een oorlogshouding aanpraten? Veel succes, schrijft Sjoerd de Jong.

Vignetten – dat was nou eens een goed idee. Minister Rita Verdonk wilde ze in 2004 gebruiken om te meten in hoeverre migranten waren geïntegreerd. Er stak een stormpje over op en ze kwamen er niet, maar het is Groundhog Day in Holland.

Het SCP meldde dat „de meerderheid van de Nederlanders wil dat de regering zich minder richt op het buitenland en meer op de problemen in eigen land”. En zo kwam die speech bij me terug waarin Maxime Verhagen, toen CDA-leider, in het hoofd van de bange Nederlander kroop.

De spelregels van de democratie en de internationale rechtsorde worden officieel niet afgeschaft, maar in de praktijk steeds minder gehandhaafd.

Ruim drie jaar geleden veegde ik in mijn column de vloer aan met het idee dat Nederland vergaand gepolariseerd is, en wat is volgens Van Dale het woord van 2024? Juist, polarisatie.

Ah, de hardwerkende Nederlander. Het saaiste personage uit het politieke debat is onverwoestbaar. Dit keer werd hij onderdeel van een kinderlijk zwart-witschema.

Het is de tweede naam van Desiré Bouterse (1945-2024) en de eerste van mijn man: Delano, veelvoorkomend in Suriname. Dat ik de mijne in Nederland ontmoette, eind jaren 90, daar heeft Bouterse een hand in gehad.

„Apotheek. Dicht? Kan niet.” Ik verbeeld me dat haar hele beeld van Nederland als welvarende, strak georganiseerde natie in een klap in duigen valt.

Vijf jaar geleden zou het bericht over te weinig commando's het NOS Journaal niet hebben gehaald. Maar Poetin is geen imaginaire vijand meer.

Waarom grepen de gebeurtenissen in Zuid-Korea columnist Stephan Sanders zo aan? Hij is nooit in het land geweest en kent hooguit wat Nederlandse adoptiekinderen van Koreaanse origine. Hij had het ook dichterbij huis kunnen zoeken: in Hongarije of Roemenië, waar het democratisch ethos nu ook niet bepaald bloeit. Waarom was Zuid-Korea dan juist de druppel?

Mini-stadhuisjes moesten het worden, in elke wijk één. Iedere Rotterdammer moest er zo binnen kunnen lopen om iets aan de gemeente te vragen. Dát was het idee achter de wijkhubs, die vanaf 2021 in Rotterdamse wijken verschenen, schrijft columnist Sheila Kamerman. Werkt het ook?

De Wijthmenerplas bij Zwolle is een recreatieplas zoals die eruit hoort te zien: achter een grasveld met bomen een zandstrandje langs het water.

Wat zou Mikael (11) missen aan Nederland als hij is uitgezet naar Armenië? Het is een land waar hij nooit eerder was.

De kloof tussen stad en platteland wordt vaak enorm overdreven. Behalve als het gaat om de ooievaar. In het westen heerst liefde, over de IJssel is er afgrijzen.