Opinie

Toen ze een uitnodiging voor koffie kreeg, wist Hassnae Bouazza al wat de boodschap zou zijn. Als de hoofdredactie wil praten, moet je als freelancer eigenlijk hard wegrennen om het vonnis zo lang mogelijk uit te stellen. Maar dit wordt geen treurig afscheid, integendeel.

De VVD-motie over het bijhouden van culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratie-achtergrond is volgens Hassnae Bouazza de zoveelste fluim in het gezicht van de mensen die door de politiek gegijzeld worden in het hokje ‘buitenstaander’. „Je vraagt je af wanneer het genoeg is geweest.”

Sinds de onrust in Amsterdam neemt de criminalisering van het ‘vrije woord’ koortsachtige vormen aan; zo is voorgesteld Instagram-account Cestmocro te verbieden. Maar wat maakt Cestmocro eigenlijk erger dan De Telegraaf?

Trump won de verkiezingen, maar er werden ook twee progressieve congresleden herkozen. En dat leert ons een les, schrijft columnist Hassnae Bouazza. „Diep ademhalen en door. Hoe zinloos het na ieder verlies ook voelt, opgeven is geen optie.”

Schietpartijen. Worden die het zoveelste bijproduct van de tomatenplukkersimport? Naast de overvolle stapelbedpanden in het Laakkwartier, de woningnood, de water- energie- en milieubelasting bij de teelt, de lichtvervuiling?

Het is tamelijk ‘krank’ dat dit kabinet al 117 dagen regeert, maar blijkbaar nog steeds aan het formeren is. „Met één mond spreken lijkt een ouderwets ideaal, maar inmiddels is het zelfs al verre van vanzelfsprekend dat bewindspersonen het met zichzélf eens zijn.”

Hoeveel tijd zou het kosten om een paar A4’tjes aan ambtelijke adviezen tot één pdf’je samen te voegen en naar alle Tweede Kamerleden te mailen? vraagt columnist Christiaan Weijts zich af.

Iets is niet zomaar verdrietig, iets is een tragedie. Maar mijn terugkerende gedachte aan de timing-uitspraak geeft mij het gevoel dat er meer achter de term schuil gaat.

Waarom hoor ik in Kyiv om de twee zinnen het woord cringe? Het was niet de meest urgente journalistieke vraag tijdens mijn tijd in Oekraïne, maar het intrigeerde me wel. In mijn bubbel van leeftijdsgenoten was alles en iedereen cringe. Nieuwe soorten exotische thee op de menukaart van hipstercafes, gepolijste Facebookstatements van politici, zonnenbloemengraffiti op verwoeste gebouwen. Cringe, cringe, cringe.

Het is de vierde keer in zes weken dat ik een avond met deze mensen doorbreng. Het zijn de leden van een kleine gemeenschap in Kyiv van jonge mensen die traditionele volksmuziek spelen. Ik ben nog nooit op een feest met zo’n rare sfeer geweest.

J.K. Rowling is transfoob: zowat het enige wat ze nog publiekelijk doet, is via haar X-account haar miljoenen volgers continu angst aanjagen voor trans vrouwen. „Ze is alle schijn van een redelijk standpunt ver voorbij.”

Het infuus in zijn linker halsader valt uiteen in een guirlande van plastic buizen, die hun traject vervolgen naar de pompen van een infuuspaal. „De natte kant van de patiënt”, zegt de intensivist.

Haar huid is blauw uit kou getrokken. Ze maakt een stuipbeweging, en braakt dan over zichzelf heen. Dun braaksel, met slierten bloed. Richting haar buik vermengt de geur zich met die van urine en ontlasting, en walmt onze kant uit.

Opeens zie ik een gezicht huilen. Op de wand tegenover: het gezicht van preformance-kunstenaar Marina Abramovic, in honderdvoud.